Antón Riveiro Coello. O vello do quinto era home ruín e desprezable. O seu rostro lívido tiña un agoiro de mortalla. E esa mirada encoveirada, esas pálpebras inflamadas de insomnio, esas engurras que se trazaban severamente no seu rostro, facían que o esqueleto implorase dentro del cada vez que a rabia lle contraía os músculos e cinguían a súa boca nunha expresión de noxo. A súa mala educación era coma unha vestidura negra, e as poucas palabras que gastaba co seu fillo eran un reproche sucesivo, o refinado cálculo da súa insolencia.

Nos dez anos que eu levaba vivindo no edificio endexamais se dignou a cruzar comigo un saúdo nin unha palabra amable. Inspiraba medo. Sempre estaba a rosmar. Ardía dentro del o odio, e nas arroutadas ofensivas cara ao seu fillo mesmo había un destello de pracer.

Ao fillo, un home célibe e tristeiro, que traballaba na oficina de Correos, non facía máis que o maltratar e insultar en público. As humillacións do vello eran públicas e ían cargadas dunha maldade agresiva que arrepiaba.

Un día, no portal, baixo unha luz vacilante na que era doado adiviñar o perfil duro do vello, o fillo non daba metido a cadeira de rodas no ascensor e o pai alporizouse coma un energúmeno e mesmo mirou de lle dar na cabeza ao fillo coa caxata. Os seus berros soaban no silencio do portal coma se escachasen varios vasos a un tempo. Aquilo púxome tan nervioso que, cando estaba nun aparte co coitado do fillo, díxenlle que se aquel vello fose o meu pai non dubidaría en tiralo pola fiestra. E el, agachando a cabeza, co acento lento dunha voz submisa, cargada de solemnidade, recoñeceu que si, que, efectivamente, se fose o meu pai el tamén o tiraría.