X. Ricardo Losada. Como xa levaba tres artigos seguidos falando neste blog da miña caca (comezaba a cheirar no meu estudio), decidín parar. Pero a literatura non funciona así. Cando un atopa un campo tan estercado, as ideas brotan con facilidade nunha mente, como a miña, cun reprís extraordinario: pasa do retraemento á diarrea en menos do que canta un galo. Para máis, tiña remorsos. Dedicarlle tres artigos á caca e non falar da súa característica principal (o olor) parecíame inxusto, mesmo unha discriminación. Non teño constancia, pero estou seguro que esa expresión de Comer, comerás rosas, pero cagar…, acompañada de dous dedos presionando o nariz, é común a todas as épocas e culturas. Teño un amigo que conta, completamente en serio, que cando era pequeno chegou a pedirlle á nai que lle cosera o cu. Non quería cagar, e non porque o produto lle dera asco (podía mirar para outro lado), senón porque lle avergonzaba que a súa caca puidese provocar o mal olor que a el lle provocaba a dos demais.

      Pero a razón de que volva ao mesmo tema non é esa, senón que o outro día, xusto despois de rematar o último artigo desta merdenta serie, lin no libro autobiográfico de Karl Ove Knausgärd, Bailando en la oscuridad, unha anécdota relacionada co meu tema obsesivo deste verán, e non puiden resistirme. Despois de vomitar tras unha borracheira, o autor pregúntase por que o olor dos líquidos internos dun mesmo é tan repulsivo e o dos excrementos non. E suscita (hipótese que me encantou) que podería ter que ver cunha práctica neandertal. Cagaban no bosque para marcar o coto de caza, mentres que o vómito non tiña ningunha función dese tipo, era un mero acto reflexo para quitar de enriba comida podre e, xa que logo, tiña que apestar.

     Hoxe, agás cando usamos cueiros, xa non cagamos para marcar o territorio e, aínda así, a nosa merda non nos ole mal. Si a dos demais, pero non porque se sintan propietarios do cuarto de baño e queiran impedirnos entrar. Ata aí non chega a obsesión burguesa pola propiedade. É simple memoria xenética: levamos dentro os hábitos dos antepasados máis remotos. Pero tras ler a hipótese de Karl Ove, e tendo en conta que a evolución continúa, déuseme por pensar cal podería ser o cambio ambiental que fixera posible que a adaptación humana dependese de que a nosa propia merda nos ulise mal. Sinto non ter unha hipótese máis orixinal, pero o único que se me ocorre é que, se algún día, a merda da corrupción política, que debe cheirarlles a rosa aos propietarios, se converte no clima propio das democracias occidentais e ameaza a supervivencia, só sobrevivirán aqueles cuxa merda lles cheire tan mal como a merda dos demais.