X. Ricardo Losada. Lin con gran interese hai dous meses un artigo de Agustín Fernández Mallo sobre o concepto de infradelgado creado polo vangardista Marcel Duchamp. Refírese a esas diferenzas entre obxectos ou feitos tan pequenas e sutís que non poden medirse nin pesarse e que, porén, cambian absolutamente o estado desas cousas. Nunca oíra falar del e pareceume de gran beleza e dunha enorme potencia perceptiva e mental. Un exemplo do propio Duchamp sería a diferenza entre un asento a temperatura ambiente e ese mesmo asento coa calor dunha persoa que acaba de levantarse. Outro, a diferenza entre dúas esculturas iguais saídas do mesmo molde. Fernández Mallo conta unha experiencia infradelgada propia: estás tombado na area, atardece e, de súpeto, nun instante imposible de determinar (menos dun segundo, como se alguén apertase un interruptor), o sol ocúltase tras a liña do horizonte.

      Hai pouco souben da existencia dun xogo, Pokémon Go, que está provocando furor (e grandes beneficios económicos á compañía) en todo o mundo, e que mesmo foi titular de primeira páxina (sic) en case todos os periódicos. Consiste en saír á rúa e atrapar Pokémon salvaxes tras ser avisado por unha vibración do móbil de que hai un a tiro. Apuntas coa pantalla táctil do smartphone e lanzas un Poké Ball para atrapalo. Hai que apuntar ben porque o Pokémon pode saír fuxindo. Por suposto, non teño nada en contra dese xogo (faltaría máis: cada un divírtese como lle peta), pero debo recoñecer que me sinto agraviado pola importancia que se lle dá mentres que un xogo ao que eu xogo a cotío, non só carece da máis mínima atención, senón que, en canto trato de fomentalo, desprézanmo, só polo feito de que o nome ten un prefixo latino e non anglosaxón. Filosofadas, dinme.

      Como xa imaxinariades o xogo ao que me refiro, e ao que xogo desde que lin o artigo de Fernández Mallo, consiste en buscar infradelgados. Paseo e sento en todas as rúas e lugares da miña vila intentando captar sutís diferenzas entre obxectos ou feitos e cando os capto (seino porque unha parte remota do meu cerebro -esa que xera a inspiración- vibra), intento cazalos e apresalos nun caderno en branco. Teño que afinar moito a puntería (lanzar bos e intensos momentos de concentración) pois os infradelgados, como as boas ideas, teñen tendencia innata a fuxir polos sumidoiros inconscientes da mente. Aínda que, ata agora (son novato), fallei máis disparos dos que acertei, levo cazados varios, e hai un do que estou especialmente orgulloso: a diferenza na cara dun amigo meu cando mente e cando di a verdade é un lixeiro e case imperceptible micromovemento das cellas.

     Creo que agora entenderedes por que me sinto agraviado. Ninguén virá facerme unha entrevista sobre un xogo coma este. Tan virtual, divertido e colectivo (se se quere), e tan gratuíto como Pokémon Go e que, a diferenza deste, non deixa ningunha pegada, ningún dato persoal, cos que as grandes compañías de internet poidan facer negocio á túa conta. Para máis, a diferenza do Pokémon ese, axuda a cultivar a mente, tal e como pedían os clásicos para o ocio, e podes xogar en calquera momento e lugar. No Pokémon Go necesitas teléfono e batería. No CazaInfradelgados non necesitas nada. É imposible esquecer a mente na casa, ou deixala sen enerxía. Entón, preguntaredes, por que non triúnfa? Moi fácil. Porque esixe do usuario un ben escaso: personalidade para aguantar que te chamen anticuado.