Gonzalo Trasbach. En maio do 2000, o Clay Institute, institución dedicada á promoción e divulgación do coñecemento matemático, incluíu a conxectura de Poincaré entre os sete problemas máis sobresalientes do milenio, e ofreceu un premio de un millón de dólares a quen dese coa solución. Dúas semanas despois, pero xa no campus de Stony Brook, insignia da Universidade de Nova York, Perelman contou cun auditorio aínda máis numeroso que en Massachutts, e no medio había varios xornalistas. Escoitaran que o ruso fixera un descubrimento sensacional relacionado coa forma do universo, e que podía ter gañado un millón de dólares. Tamén oíran falar da súa ata entón escura traxectoria profesional, e da súa desaparición da escena pública unha década atrás. Aínda que boa parte dos recursos de Perelman fosen inconcibíbeis trinta anos atrás, aos reporteiros, en cambio, só lles interesaba o millón de dólares. Como se sentía el ante a probabilidade de gañar esa cantidade de diñeiro? Cando lles respondeu que iso non lle importaba, cambiaron de enfoque e escribiron sobre un ruso apartadizo que fixera un gran descubrimento matemático, e suxeriron que rexeitaría o premio. Perelman deu máis detalles nos días sucesivos en sesións de discusión organizadas con demasiada présa. Pero refugou todas as entrevistas cos periodistas e ao cabo dunhas semanas despois volveu para San Petersburgo sen responder as ofertas de traballo das principais universidades norteamericanas.

A conxectura de Poincaré e a demostración de Perelman son un dos grandes logros da nosa era. A ecuación de Ricci empregada polo ruso é unha síntese de seis ecuacións ligadas, un triúnfo da elegancia, cuxa sinxeleza agocha cegadoras riquezas. A súa analoxía máis próxima é a ecuación de Einstein da relatividade xeral, que expresa a curvatura de espazo-tempo. A conxectura, que proporciona ferramentas matemáticas e conceptuais para meditar sobre a hipotética forma do universo, establece que non hai ningunha outra variedade tridimensional coa propiedade de comprobar que todo bucle é redutíbel a un punto. Doutro xeito: calquera variedade tridimensional compacta na que calquera traxectoria pechada pode contraerse nun punto é topoloxicamente semellante (isto é, homeomórfica) a unha esfera tridimensional. E esta é a cuestión resolta por Perelman. O resultado que mereceu un millón de dólares.