Gonzalo Trasbach. Cunha secuencia máxica, hipnótica, a festa do 65 aniversario do protagonista, nun marabilloso ático ao carón do Coliseo Romano, arranca La grande bellezza, o filme de Sorrentino que, ademais de ateigado de frases  memorables, diálogos desternillantes, e de estampas dunha beleza desbordante, cegadora, é unha ácida reflexión sobre o sentido que aínda ten, nos nosos escenarios ultrailuminados, respirar, amar ou odiar.

O director, Paolo Sorrentino, e o personaxe principal Jep Gambardella (Toni Servillo) parecen estar de acordo nisto: somos histriónicos porque tememos o baleiro, o sen sentido, o silencio de vivir. Disto, o desenfreo social e non só de noite. O que aquí vemos non anda lonxe do drama barroco que tiñamos mirado nas lendarias Roma ou La dolce vita. Aquí mesturase a brutalidade coa cultura, a violencia co discurso ético, o refinamento elevado co vulgar. Non só Fellini, senón outros nomes tan admirados como Pasolini, Antonioni ou Visconti foran mestres nesta hipótese italiana sobre as complicidades íntimas do mal e do ben, de beleza e do horror, da opinión e da verdade.

Jep non é un moralista. Case nunca di non a unha oportunidade. Pero mantense a salvo grazas a gardar unha certa distancia fronte a un desfile tan divino como repugnante. O que non atura é que, ademais, lle boten discursos edificantes, que maquillen a triste realidade. Por iso lle canta as corenta á súa amiga Estefanía, quen no medio da putrefacción solta un alegato crítico e progresista. Estamos degradados, di Jep, e só nos queda acompañarnos mutuamente e da mellor forma posible mentres rosmamos de cousas banais.

Non saber como vivir, ese é o gran misterio de Gambardella. Os seus amigos non o aprecian porque sexa divertido, pícaro ou irresistible, senón porque sabe parar e falar. As súas palabras nacen dun gran amor á vida, un amor inocente e erótico á vez. O que destaca nel é que nunca refuga nada, nin sequera a mesma nada. Non exclúe ningún xesto de tenrura dentro da súa fortaleza, tal como se pode observar cando fala coa súa criada hispana, e se chaman mutuamente “bribona” ou “granuja”. O que o fai humano é a súa estraña sinceridade, o seu tranquilo sentido común no medio do desvarío. A súa indefensión e a súa coraxe, esa que amosa cando aborda un cardeal e antigo exorcista para confesarlle as súas inquedanzas espirituais no medio dun encontro esperpéntico. Fai falta valor para deixar plantada unha millonaria na súa luxosa mansión mentres vai buscar as fotos que se fai continuamente. Fan falta folgos para non intentar facer o amor con Ramona (Sabrina Firelli) para acompañala e finalmente escoitar a súa confesión: “gasto todos os cartos en curarme”. Fai falta valor para chorar en público e contra todo prognóstico. E sobre todo, para esa escena borrosa, do seu primeiro e último amor de adolescencia ao borde dun mar nocturno e radiante.

Podíanse dicir un montón de cousas máis sobre esta fantástica cinta, unha película que, mentres o pasado 7 de decembro era considerada en Berlín a mellor do ano en Europa, a prensa española se extasiaba co premio honorífico que no mesmo certame lle deron a Pedro Almodóvar.