Gonzalo Trasbach. Pensando nos vellos amigos, lémbrome de que algúns compartíamos, entre outras, unha musa común: unha loura de pómulos marcados e mirada afiada, unha valquiria de boca moi sensual, talvez de nena caprichosa, e floco caéndolle na fronte. Chamábase Christa Päffgen (Colonia, 1938-Ibiza, 1988). Adoptou o nome de Nico aos 21 anos logo dunha etapa como top model que a levou a traballar para Chanel. Coñecina naquela nosa televisión en branco e negro a través dun anuncio publicitario da casa Terry. Coa súa melena trigo maduro, vestida cunha longa camiseta branca (unha T-shirt) que lle deixaba ao aire as súas esculturais pernas. Trotaba enriba dun formidábel cabalo tamén branco sobre a area dunha praia do sur de España, coido que de Cádiz. Viviu amoríos con case todos os famosos da súa época, mesmo andou co belo Alain Delon, con quen tivo un fillo, Christian Aaron, coñecido como Ari Boulogne.

A súa beleza causaba tal impacto, chamaba tan poderosamente a atención que ata o filósofo francés Jean Baudrillard caeu nas súas redes. De feito, a propósito dela, en De la seducción (1979), escribiu isto: <Nico parecía tan bella solo porque su femineidad era absolutamente impostada. Algo más que belleza, más sublime, emanaba de ella, una seducción distinta. Y uno no podía por menos de decepcionarse al enterarse  de que era un falso travesti, una mujer de verdad que interpretaba el papel de travesti. La seducción siempre es algo más singular y sublime que el sexo, y es precisamente a eso a lo que atribuimos más valor>.

Antes de inaugurar a súa carreira musical en solitario, exerceu de modelo publicitaria e traballou para Fellini como actriz en la La dolce vita. E tamén actuou nalgúns dos filmes de Andy Warhol, quen acabou colocándoa como cantante na Velvet Underground. Fermosa e loura como a cervexa, Nico posuía un físico perfecto para triunfar no mundo da farándula, pero a súa atormentada e misteriosa alma agochaba plans moito máis turbulentos do que talvez ela agardaba. Pasado un certo tempo, coñeceu a Jim Morrison e xunto co cantante dos Doors comezou a facer excursións ao deserto de California para tomar peyote e practicar sexo. Aló, firmaron un pacto de sangue. Para entón xa publicara un disco en solitario: “Chelsea Girl”, un traballo que algúns aínda adoramos e valoramos coma unha xema única, pero que ela aborrecía. Ao parecer, tachábao de obra floreiro composta por Lou Reed, Bob Dylan, Jackson Browne e outros machotes da escena neoiorquina.

Morrison, que mantivo con ela unha relación tormentosa, pero que a considerou algo máis que un bonito corpo para foder, ensinoulle algúns trucos para aprender a compoñer as súas propias cancións, partindo da escritura das súas fantasías, soños e alucinacións. Deste xeito, logo de pasar unha tempada empapándose en medievalismo e ácido lisérxico, preparouse para escribir temas inspirados no Romanticismo. Neste senso, tamén cambiou por completo a súa imaxe: arrancouse a vestimenta glamurosa de icona loura, de invitada de pedra para adornar os egos masculinos da Velvet. Pero non só fixo iso. Farta da súa fama de símbolo sexual, escureceuse o pelo e vestiuse de trobadora sinistra. Acompañada do seu harmonio e coa axuda de John Cale levantou o seu segundo álbum: “The Marble Index” (1969), unha xoia xélida e atemporal cuxos ecos remiten a William Blake e a Samuel Taylor Coleridge, pero tamén a Sylvia Plath.

En suma, un disco inclasificábel para aquel tempo, arriscado e profundo. As drogas, a poesía romántica inglesa, as melodías medievais, os sons ameazadores e o fantasma do seu amigo Jim Morrison cabalgan polas cancións, especialmente na complexa No One Is There, onde a protagonista ve un espírito que axexa a súa casa, axitándose, bailando e tratando de comunicarse con ela. Pero sabe que alí non hai ninguén. Raíña gótica, aparición pura que mira con ollos de morta dende a portada dun LP ermo e azoutado polo vento, pero de aire futurista. Ela aclarou que a súa música procedía da Idade Media, e que tiña uns arranxos demasiado antigos. O disco foi un clásico instantáneo, pero un completo fracaso comercial. John Cale só comentou que era imposíbel vender o suicidio.