Francisco Ant. Vidal Blanco. Os beneficios sen calidade duran moi pouco, ou así mo fixeron ver estes días, contándome de como aló polo final dos anos sesenta e primeiros anos setenta do pasado século, unha conserveira que exportaba latas de xarda en aceite de oliva a Italia non soubo ver esta verdade. Íalles ben, o empresario gañaba e ós empregados non lles faltaba traballo, pero chegou o día no que a ambición entrou no despacho do xerente, a quen o consello de dirección lle ofreceu unha participación nos beneficios se estes melloraban, e decidiu que, por botarlle un pouco de auga ó aceite non ía pasar nada e aforraría unha pasta.

Estes días comentábase que Francia, con toda a súa fama de sibarita, é o segundo mercado exterior que temos en conservas de peixe e marisco, que mercou máis de noventa millóns de euros en latas, das que un oitenta por cento son de produción galega. Non sei cal é o nivel de calidade que se exporta nin cal o que os franceses esixen, pero supoño que non lles mandarán latas de mexillón como as que merquei no súper esta semana, que cando as botas no prato, o prebe deixa ver os ollos acuosos, os mexillóns, con sorte, roldan o medio centímetro de largo e todos, sen excepción, veñen coas barbas postas. Evidentemente aquí non hai calidade, cando no mesmo súper podes mercar mexillón fresco a menos de dous euros o quilo, cada un de polgada e media de longo, que podes cocer, meter nun deses botes bacíos da marmelada, con aceite ou escabeche, que non se tarda máis de media hora en preparar e aforras os dous euros por lata de setenta gramos de peso escorrido que comes con noxo.