Francisco Ant. Vidal Blanco. Os beneficios sen calidade duran moi pouco, ou así mo fixeron ver estes días, contándome de como aló polo final dos anos sesenta e primeiros anos setenta do pasado século, unha conserveira que exportaba latas de xarda en aceite de oliva a Italia non soubo ver esta verdade. Íalles ben, o empresario gañaba e ós empregados non lles faltaba traballo, pero chegou o día no que a ambición entrou no despacho do xerente, a quen o consello de dirección lle ofreceu unha participación nos beneficios se estes melloraban, e decidiu que, por botarlle un pouco de auga ó aceite non ía pasar nada e aforraría unha pasta.
Estes días comentábase que Francia, con toda a súa fama de sibarita, é o segundo mercado exterior que temos en conservas de peixe e marisco, que mercou máis de noventa millóns de euros en latas, das que un oitenta por cento son de produción galega. Non sei cal é o nivel de calidade que se exporta nin cal o que os franceses esixen, pero supoño que non lles mandarán latas de mexillón como as que merquei no súper esta semana, que cando as botas no prato, o prebe deixa ver os ollos acuosos, os mexillóns, con sorte, roldan o medio centímetro de largo e todos, sen excepción, veñen coas barbas postas. Evidentemente aquí non hai calidade, cando no mesmo súper podes mercar mexillón fresco a menos de dous euros o quilo, cada un de polgada e media de longo, que podes cocer, meter nun deses botes bacíos da marmelada, con aceite ou escabeche, que non se tarda máis de media hora en preparar e aforras os dous euros por lata de setenta gramos de peso escorrido que comes con noxo.
Quien todo lo quiere, todo lo pierde. Eso nos enseña un refrán muy popular.
Saludos palmeiráns