Creo porque é absurdo

cariñoX. Ricardo Losada. Traballei un ano en Cariño e gustábame pasear e correr pola serra da Capelada, onde están os acantilados máis altos de toda a Europa continental, pero tamén san Andrés de Teixido, famoso por unha antiga e moi coñecida lenda: Unha noite de tormenta o apóstolo Andrés encala a barca nos acantilados de Ortegal. Deus, para compensalo por non telo protexido, concédelle un santuario co seu nome. Pero o lugar está tan illado que a xente non vai visitalo, e Deus, véndoo, máis que triste, abandonado, preséntase ante el con san Pedro e promételle que todos os mortais irán visitalo unha vez na vida e que, se non van, condenaraos a ir de mortos. E a lenda aínda vai máis alá. Os lagartos e demais bichería de san Andrés de Teixido son espíritos de persoas que non o visitaron en vida.

     Creo que foi César Wagensberg o que dixo que os científicos intentan explicar o complexo de forma simple (Forza igual a masa por aceleración), e os literatos o simple de forma complexa (o Ulises de Joyce, por exemplo). Habería moito que puntualizar, desde logo, pero non é o tema que quero tratar agora. O que quero dicir é que a maioría das lendas, como a de san Andrés, intentan explicar o complexo de forma complexa. Non hai tema máis difícil que a relación dos humanos coa morte e co outro mundo. Os agnósticos atoparon unha solución nin simple nin complexa, pragmática: non saben, non contestan. Os ateos, unha solución simple: non hai outro mundo. Os crentes, unha solución complexa.DSC06302 É como se pensasen que canto máis absurdas sexan as lendas que contan, máis cribles. Non vou criticalos. Todos o fixemos algunha vez, sobre todo de nenos. Complicar os feitos porque se os contabamos da forma simple en que sucederan, ninguén nos cría.

      É unha das razóns de que me gusten moito as anécdotas. Hainas tan absolutamente xeniais, que non poderías dicir se son simples ou complexas. En canto pensas que son simples, rexéitalo: sería milagroso expresar un pensamento tan complexo dunha forma tan elemental. En canto pensas que son complexas, tamén o rexeitas: atácanche a mente como un lóstrego, e poucas cousas máis simples que un lóstrego. As anécdotas, diría eu retorcendo a linguaxe de Wagensberg, intentan explicar o complexo con simplezas e o simple sen complexos. Por iso a miña anécdota preferida sobre o tema da morte e o máis alá é a dun suicida norteamericano que deixou esta nota: “Querida Betty: Ódiote. Con todo o meu amor, George”.

7 comentarios en “Creo porque é absurdo

  1. 1- Diletantes somos todos. Eu estudei Filosofía e na maioría das especialidades filosóficas son un diletante. Non é falsa humildade. É unha evidencia.
    2- Non sei canto anos tes. Pero cada vez estou máis convencido que divagar é o premio que o Tempo lle reserva ás persoas que teñen a conciencia tranquila. É o que me gustaría facer cando me xubile.
    3- Cando era mozo encantábame esta frase de Cioran: “A morte é a imposibilidade da posibilidade doutra posibilidade”. Aos corenta anos pareceume unha estupidez ou unha obviedade tipo A morte é a morte. Agora empezo a verlle a graza, e a partirme de risa con ela. Oxalá non supere nunca este estado.
    4-Grazas polos teus amables comentarios sobre os meus escritos. Como dicía o outro, un escribe (e cada vez máis) para non sentirse só.
    5- Tamén eu disfrutei do teu comentario.
    Apertas rianxeiras

  2. Leyendo de tarde en tarde -ya que mi tiempo no da para mucho más- tus artículos, me gustaría dedicarles más espacio. Pero -por aquello de que “el que mucho abarca poco aprieta” -no paso de ser una diletante. Y no precisamente una “diletante genial”, como catalogó Thomas Mann a Wagner (aunque sin ánimo peyorativo).

    Con ello quiero expresarte que me encanta lo que escribes y que me gustaría comentar tus trabajos como se lo merecen. Pero el caso es que me encuentro asfixiada por las muchas obligaciones que me saco de la manga (aunque gratas) y, si encima me meto en más cosas, temo divagar, que es lo mío.

    Conocía la leyenda que relatas. Y, aunque sólo asistí una vez a la romería, creo que tengo cubierto el requisito de no convertirme en lagarto, un animalito que me da bastante repelús, por añadidura. Pero la lectura de tu artículo me invita a volver, porque me ha hecho rememorar el paisaje que rodea a la capilla, las figuritas de pan policromadas… Y hasta la Fraga de Cecebre con sus árboles dialogantes.

    La cuestión filosófica que planteas sobre la muerte, no es para responderla a tontas y a
    locas: sólo expresar que en esa materia me siento un poco agnóstica y un tanto creyente. Pero también siento en mi interior que lo religioso ha de tener su punto de mistérico.
    Un abrazo

  3. A presentación do libro de Antón é na Estación Leñaverde, no Centro Social
    de Boiro. Pensei que xa coñecías a Fidel e a Gonzalo. Se van ao acto, terei moito
    gusto en presentarchos.
    Saúdos

  4. Gracias José Ricardo, iré encantada , allí estaré el viernes a las ocho y media. Ojalá pudiera conocer también a Gonzalo y a Fidel, si allí estuvieran me gustaría que me los presentases. Ah! y dime en que local es la presentación, me dices que es en Boiro pero no me dices dónde. Sé que me gustará, tienes buen tacto para la lectura, el título ” A ferida do vento ” es precioso.
    Para cuando el tuyo ?
    Y nuevamente gracias por animarme, aprendo mucho con todos vosotros.
    Un biquiño

  5. Subscribo o comentario de Gonzalo. Café Barbantia defínese a si mesmo como un lugar para a conversa. Non temas escribir porque sexas a única. Moitos dos teus comentarios, cun toque aquí e outro alí para darlle orde, serían colaboracións moi dignas nesta mesma páxina. E sempre se agradecen (cando menos eu) as citas e as anécdotas. Só che diría (e desculpa o atrevemento) que non te sintas obrigada a dicir que che gustou o artigo, cando menos a min. Sei por experiencia que é fastidioso. O importante son esas marabillosas asociacións que che provocan.
    Aproveito tamén para invitarte á presentación do último libro de Antón Riveiro Coello, A ferida do vento, que se celebrará en Boiro o venres que vén ás 8 e media. Terei a sorte de acompañalo na mesa. É un libro marabilloso que che recomendo moi especialmente. Sei que che vai encantar. Había moito tempo que non disfrutaba tanto.
    Apertas rianxeiras

  6. Querido profesor: siempre es un placer toparse con tu sabiduría impresa. Buen tema el de Teixido lugar, y por supuesto el del Santo que será el día 30 del actual. Lo recuerdo por el refrán que dice ” Dichoso o mes que entra con Santos e sale con san Andrés “.
    Yo quiero contarte – con tu permiso – algo que ocurrió aquí en Palmeira hace ya muchos años. : Una mujer del pueblo , hacía diez años que se había casado y no tenía hijos, y fue a san Andrés a pedirle prole, le habían comentado que tenía que coger una piedra de considerable tamaño y cargarla monte arriba hasta la iglesia; – en aquél entonces no llegaban los autocares hasta la capilla – y así fue, recogió el pedrusco y cargó con el. Cuando había hecho la mitad del recorrido vio que subía por el monte un anciano renqueando con un bastón , mi paisana tiró la piedra y llevó al viejo a cuestas. A los nueve meses nació Andrés. CREDO QUIA ABSURDUM.
    Como el otro día has sido tan generoso al regalarme una hermosa greguería, hoy voy a obsequiarte yo con una bella anécdota.
    Decía un día Alfonso XIII : ” Mi casa es un infierno, mi mujer es sagastina, mi cuñada es canovista y yo soy republicano”.
    Buenas noches profesor. Buen artículo

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *