Antonio Piñeiro. O que non esperamos, ao asistir a unha mostra pictórica, é ser nós o obxecto da observación, ser nós os observados/as. Iso é o que me aconteceu con esta última de Mónica Ayaso. Atopei esa ollada inversa, multíplice, mais unívoca, que semellaba coma dun ente vivo ou unha presenza máis alá da pintura. O ollo, fixo en nós, deste Solista celestial, que fun atopando/sentindo mentres facía o percorrido.

Escoitabámolo dende os vellos escanos da facultade: La chiquita piconera(Julio Romero de Torres), a moza da perla (Vermeer), a ollada de Inocencio X (Velázquez) ou o ollo de Buñuel. Unha ollada coma do ser que nos espreita dende a outra cara da realidade, que quizais é a nosa propia ollada no espello onírico do surrealismo ou quizais a do anxo místico da vida, do grifo babilónico que sempre hai no seu misterio/soño. Por certo, que o soño de Nabucodonosor, o rei babilonio, contado no Libro de Daniel, é un dos primeiros cos que se interpreta o Mundo.

O surrealismo de Mónica Ayaso aparece entón elevado á categoría intuitivo-intelectual que ao primeiro (visión, alucinación, delirio, subconsciencia) non se lle suporía.

O querido colega e amigo Manuel Cartea explicábao marabillosamente por medio da expresión «sempre anovado movemento surrealista», e á propia Mónica lle escoitamos dicir unha vez que as súas son paisaxes que pertencen a un mundo anterior á humanidade. Non sempre se expresa algo con tal rotundidade. Na propia frase está implícita a idea do transcendental, do intuitivo e da única linguaxe posible para acceder a eses eidos: a linguaxe dos soños. Xa dicía tamén Vasily Kandinsky que o artista debe ser cego fronte á forma (realidade).

Este magnífico «Solista celestial», coa última serie de Mónica Ayaso, podémolo ver na sala d`o Rei Zentolo, na ribeirense Praza de España FOToCARMELA QUEIJEIRO