Sinfonía ruidosa

niños1Francisco Ant. Vidal Blanco. O auditorio está a rebordar. É un destes concertos gratuítos que se nos ofrecen por Nadal. Sei que moitos dos presentes viñeron polo director invitado, un francés que, pese á súa idade, xa pode presumir dun amplo currículo, e tamén polo virtuosismo dos músicos, mestres de primeira liña. Pero na sala tamén hai moitos pais que, atraídos polo prezo, fan da gratuidade sinónimo de desprezo, coa desculpa de introducir ós seus nenos no gusto musical e sen ter en conta que as preferencias e os desexos dos maiores non poden ser impostos baixo tortura. Véselles, a algúns destes proxenitores esa alegría que vai entre a soberbia e o orgullo, seguros de que os seus nenos son uns xenios porque son quen de cantaruxar dúas notas dunha nana, e eles os mellores portadores xenéticos do mundo, convencidos de que, aínda sen saber falar, as súas crianzas xa fan garabatos dignos de expoñer nunha galería de arte. Non faltan, evidentemente, os selfies de autoestima que logo circulan polas redes. Estou seguro de que moitas destas nais radiaron con ondas sonoras o feto para inculcarlle a través do líquido amniótico os acordes da novena de Beethoven, e non quero imaxinarme á criaturiña intrauterina tratando de poñer as súas manciñas nas orellas.

Despois de que os altofalantes advirtan para que apaguemos os teléfonos móbiles e demais aparellos electrónicos, faise o silencio e comeza o concerto. Precioso son que sae dunha frauta, suave, tan leve que semella que nós mesmos levitamos, apenas son uns segundos durante os que ata o tempo se detén nun relaxamento total cando, de súpeto, a nota estridente dun choro infantil provoca un repentino remexer de público nos asentos e afloran os malos pensamentos. Axiña confirmamos que hai pais torturadores dos propios fillos, nunha idade e nunha hora na que só desexan xogar sen ter que estar dúas horas sentados fronte a uns tipos vestidos de frac. Pais irrespectuosos co traballo duns músicos que ninguén sabe cantas horas lle dedicaron a preparar este concerto, e pais tan orgullosos e maleducados, que menosprezan a todos os presentes.

niños músicosCerto, a cultura debe estar ó alcance de todos, pero non poden uns poucos impedir que todo un auditorio a goce, xa sexa co ruído de fondo dunha carrapeta ou co IVE mutilador. Non quixera estar preto de onde eles sentan, porque igual me daba o nervio. Ó lado destes tipos, o señor ministro de impostos é un santo.

Cando parece que o meniño calou, e a paz se viste de harmonía, foi sonar unhas notas de trombón para que un novo e estridente choro se faga oír por encima do instrumento; e á aquel choro, coma cando un can ladra e atrae os ladridos de todos os cans do barrio, todos os meniños presentes, choran, berran, gritan, falan en alto, levántanse, e algún ata sae a patear polos corredores obrigando ós atléticos pais a perseguilos con redobre de zapatos e ameazalos ó pé do escenario. Non sei se estamos en plena sinfonía de choros e lamentos ou nunha performance de rebeldía infantil. O mesmo director trata de facer unha variación sobre a marcha co fin de calmar ás feras, pero a música, amigos meus, non calma a todas as feras. E dígoo sen ánimo de ofender a quen non ten culpa.

Cando saímos non me resisto a facer unha reclamación, que ó principio de todo, cando se anuncia que se apaguen os teléfonos móbiles e os aparellos electrónicos se inclúa a frase «e métanlle un chupete na boca ós bebés».

4 comentarios en “Sinfonía ruidosa

  1. Carmen e Magdalena, por desgracia esta falta de educación, cos espectadores e cos artistas vese noutros campos. Algún día tereivos que contar a que lle armou un coñecido cineasta galego a unhas señoras que convertiron en parladoiro a sala dun cineclub onde nos poñían unha película en versión orixinal. Houbo que parar a proxección e tiveron que chamar ós de seguridade. A pregunta é a que ían aquelas señoras, porque se a película non era do seu gusto só tiñan que levantarse e marchar. Pero non. Amoláronnos a todos.

  2. Hola, Francisco:

    Acabo de leer tu artículo y a fe que me atañe de lleno. Porque mi pasión es la música, y esa pasión es la causante de la influencia –sutil, pero nunca exigente- ejercida sobre mis nietos: hasta llegué a comprar un piano en el que aprendí a tocar La Chocolatera –poco más- con la esperanza de que ellos me copiasen. Antes lo intenté con mis hijos, pero tenían otros intereses: hoy alguno me echa en cara no haber sido más rígida y trata de retomar en sus pocas horas libres lo que rechazó de niño.
    El caso es que, lo que no pude lograr con mis hijos, lo voy obteniendo con mis nietos, llegando a tener hasta seis a la vez en Conservatorios y Escuelas de de Música, lo que me da ocasión de asistir a conciertos, recitales, audiciones… Con esto quiero decir que me siento capacitada para corroborar todo lo que expresas en tu artículo.
    Y aún te has quedado corto: los móviles suelen silenciarlos, pero ello no impide que muchos padres se pongan a grabar, sin el mínimo pudor, las piezas en las que participan sus hijos, elevando los brazos hasta alturas insospechadas, deslumbrando con el destello de sus móviles y tablex a los que estamos detrás. Menos mal que, en cuanto termina la actuación de sus retoños, se marchan con viento fresco sin tener en cuenta para nada las actuaciones de los demás niños
    Yo también suelo grabar, pero lo hago con discreción, utilizando una cámara fotográfica diminuta que pasa desapercibida entre mis manos y trato de no elevarla más arriba de mi nariz.
    Sobre los conciertos gratuitos no añado nada, porque lo has dicho todo.
    En cuanto a eso de que “la música no amansa a todas las fieras”: es una expresión que utilizo con muchísima frecuencia y me ha hecho gracia leerla en tu artículo.
    Buenas noches.

  3. Buenas tardes Francisco: Te sobra la razón. También es verdad que la música sin espectadores simplemente no existe, pero, espectadores así… Hay que ser receptor del arte, de lo contrario, como decía un poeta latino: ¡¡ Fuera, fuera de aquí, vulgo ignorante!
    Un biquiño Francisco

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *