Tic tac en urxencias

urxencias1X. Ricardo Losada. Paso un domingo, como familiar dun paciente, en Urxencias do Hospital Clínico de Santiago. Hai moito tempo que non estaba e sorpréndeme a liberdade coa que podo moverme. Por unha porta de apertura automática que pon Paso restrinxido, e que só abre desde dentro, entro e saio en moitas ocasións, durante máis de dez horas, sen ningún problema. Non teño remorsos porque me din que é o habitual, mesmo hai outra alternativa máis directa: unha porta permanentemente aberta nunha das salas de espera. Se opto pola vía complicada, a da porta pechada, é porque o meu familiar xa está acompañado, e podendo escoller, sempre opto pola alternativa que me educa a paciencia, tan necesaria nunha sociedade excesivamente ansiosa como a nosa.

Nada máis entrar en Observación, tras atravesar un corredor onde varias persoas, sobre todo maiores, agardan diagnóstico sentadas nunha cadeira de rodas, recordo que hai moito tempo unha amiga enfermeira díxome que as conversas máis cómicas da súa vida oíras en Urxencias, mesmo en situacións de estrema gravidade, como se os médicos necesitasen utilizar o humor para relativizar os dramas que viven a cotío. Sempre me pareceu comprensible pero agora, aquí, vendo as expresións de dor de tantas persoas enfermas, separadas só por unha leve cortina, estreméceme esa pulsión autoprotectora dos médicos, como se o feito de que se protexesen psicoloxicamente a si mesmos reducise a protección médica que deben prestarlle aos pacientes. É unha sensación inxusta e non acorde cos feitos, pero tamén lóxica. Eu non estou habituado a este ambiente, e necesito protexerme compadecéndome dos enfermos.

obserDe feito, acabo pensando que sería marabilloso que, en vez de rodeados de médicos e enfermeiros, nos despedísemos do mundo, como Sócrates, rodeados de amigos e familiares, falando dos temas que nos apaixonan, como se a morte fose o mesmo que quedar durmido enriba da mesa tras unha cea con sobremesa. De súpeto, coa imaxe de Sócrates aínda na cabeza, chega a enfermeira e ponlle a cuña a un paciente para que poida cagar. Entón vénme á cabeza unha estraña pregunta que fixera Platón, o discípulo de Sócrates. No mundo puro das Ideas, existe a idea de merda? Por se non estades familiarizados coa filosofía grega, traducireina a linguaxe cristiá: Cagan os homes no paraíso? Ou: É compatible algo tan puro como a eternidade con algo tan impuro como a merda? Fico pensando a resposta mentres vexo como a enfermeira retira a cuña e a leva para poder analizar o contido e decidir se o paciente queda esa noite no hospital ou pode ir para a casa, xustamente o mesmo que agarda o meu familiar. Mentres o miro, penso que, por moito que nas casas haxa váteres e condutos de augas fecais e lavadoras para limpar os calzóns sucios, o meu familiar non pensa no mundo puro das ideas nin no ceo cristián. Pensa que o único paraíso que existe é a casa familiar. Un paraíso, penso para animarme, do que oxalá só o separe a paciencia.

5 comentarios en “Tic tac en urxencias

  1. 1- Todo lo que aprenda de ti te aseguro que es bueno. Y muchas gracias por la matrícula de honor, recibirla sin haber tenido en toda mi vida un examen eso si que es algo sorprendente. ¿ Quién dice que los milagros no existen ?
    2- Admiro a los médicos porque los he necesitado durante mucho tiempo y aprovecho para decir que aquí en Palmeira hemos tenido como ejemplo por su buen hacer a don Manuel Torres, más conocido como don Manolo, dada la familiaridad y complicidad que mantenía con todos nosotros.
    3- Espero y deseo que tu familiar ya esté gozando de buena salud en su casa y con su gente.
    Saludíños agarimosos dende Palmeira

  2. Carmen: non teñas medo a meterte en disquisición filosóficas das que non sabes saír.
    Estamos nunha cafetería, e así deben ser as conversas de cafetería. Ademais, se é certo que en filosofía son máis importantes as preguntas que as respostas, non saír é o maior mérito filosófico.
    Respecto ao nirvana, estou de acordo porque, ao fin e ao cabo, no nirvana non é só que non haxa necesidades, é que non hai quen teña necesidades.

    Magdalena: agardo que non esteas aprendendo deste profesor só a parte escatolóxica da vida!!!! Sentiríame moi mal. Pero se é así, quero que saibas que tes matrícula de honor.
    Secundo a túa loa aos médicos. Non me doe o xeonllo grazas a un deles.

    Saúdos

  3. Querido profesor: Al leer la parte de tu artículo en donde mencionas que los médicos necesitan utilizar el humor para relativizar los dramas, me vino a la memoria un suceso que ocurrió en el velatorio de un vecino : Una señora que había llegado para acompañar a la pobre viuda después de darle el consabido pésame ( el velorio era en casa, aún no existían los tanatorios ) al querer sentarse al lado del finado, como no había más sillas disponibles le dieron un banco de patitas muy cortas, la pobre señora para poder alcanzar el asiento tuvo que contorsionarse como si de un equilibrista se tratase llegando antes con las piernas a la barriga que con el culo al asiento haciendo presión en el abdomen. Como la noche era muy fría y ventosa y ella había hecho un recorrido de más de medio kilómetro, buena parte de Eolo se había alojado en su vientre. El torbellino salió dando giros musicales tan perfectos que Carlos Núñez no entonaría mejor cualquier tipo de música folk. El momento fue sepulcral, nadie movía un músculo, solo se escuchaba el balanceo del banco que al recibir el contacto de las posaderas hizo callar al instrumento de viento. PERO… A la viuda le pasó algo parecido como a los médicos de tu artículo, en aquél momento el llanto dejó paso a la hilaridad. Se cubrió el rostro con las manos fingiendo que lloraba pero aquello no eran sollozos, era una sonora carcajada que contagió a todos los que allí estábamos.
    Ese velatorio lo recordaré toda mi vida porque ahí no se acabó la cosa. La viuda salió del salón para meterse nuevamente en su papel circunstancial y regresar cargada con su correspondiente duelo, y en el momento en que entraba para recuperar su puesto de viuda doliente, la señora del banquito estaba diciendo que la gaita la había tocado el difunto. La afligida viuda tuvo que salir nuevamente con los ojos llenos de lágrimas porque la divertida tragedia se repetía.
    Desde entonces le pusimos de nombre ” la socrática ” porque ese ya fue el colmo del cinismo.
    Saludos cariñosos para todos los médicos por su trabajo cargado de responsabilidad. Con humor seguro que trabajan mejor.
    Besiños, querido profesor

  4. Nirvana

    Sin meterme en disquisiciones filosóficas (de las que no sabría salir), a mí me parece que entre el mundo de las ideas y el mundo en el que esperamos los cristianos no hay gran diferencia: allí todo estará idealizado y, al tener las necesidades cubiertas –o al no tener necesidades-, las cuestiones “coprógenas” tampoco existirán: algo así como el Nirvana de las religiones budistas. Creo yo.
    En cuanto a enfermos terminales: hice compañía a alguno, pero sólo asistí a una moribunda a la que ni siquiera conocía. Sin embargo no pude estar con mi madre, pues se murió mientras esperaba que me operasen de cataratas. Es algo que llevo grabado en el alma, a pesar de haberle dedicado 22 años de mi vida. O tal vez me los haya dedicado ella a mí.
    La impresión que tuve en mi visión de la muerte, la escribí en un cuento que debe de andar por ahí. En otra ocasión, y si viene a cuento, la transcribo.
    Ahora me voy a preparar la comida, que ya va siendo hora.
    Hasta otra.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *