Francisco Ant. Vidal Blanco. Nunha aldea do concello de Leiro, hai un bar ó que alguén lle chamou o bar dos ricos, porque alí todos beben e só paga un. Non sei se non o dirían por sorna. O lugar non é máis ca unha taberna de chan térreo, con dous bocois por mesas e unha barra da altura do peito dun home, libre de billas e ameada de vasos, cuncas, xerras e botellas, detrás da que un señor de gardapó azul, que tanto che vende un quilo de fariña como unhas latas de xoubas en escabeche, nos deu a benvida cun movemento de cabeza, pero cando lle pedimos uns viños limitouse a sinalarnos unha xerra que había diante dun grupo de persoas e seguiu co seu labor sen portar por máis. Insistimos, porque pensamos que non nos oíra, e entón, volvendo a sinalarnos a xerra só nos dixo: «Tédelo aí».

Xa podedes imaxinarvos como nos sentimos. Era a primeira vez que un camareiro nos negaba o servizo. Ben, a primeira non, porque non moi lonxe hai unha taberna que foi inmortalizada polos versos de Celso Emilio Ferreiro, onde os seareiros han de servirse do mesmo barril se queren beber, e na Coruña tamén coñezo unha adega onde o mesmo cliente se serve do que quere e logo dille ó taberneiro canto bebeu. Destes locais que se fían dos clientes xa quedan poucos. Pero como aquela era nova para nós, porque ademais, invitábanos a beber do alleo, non sabiamos que facer, ate que un dos presentes se decatou e nos animou a servirnos.

Mirámonos o meu amigo e máis eu, e comprobando que, como nos falaban, aínda non nos trataban de caloteiros. Así que despois de non sei cantas cuncas, sen pagar un can, despedímonos e prometéronnos que a próxima vez que pasemos por Leiro, deixarannos invitar a unha xerra.