Gonzalo Trasbach. Fronte á fiestra: unha paisaxe primaveral. Mais a túa cabeza garda unha escena invernal. A neve caía e amontoábase no medio dunha bruma branca. A estrada rural desvanecíase na néboa. De súpeto, a tormenta amainou e o coche, que conducía Zara con George ao lado, entrou nun espazo aberto, luminoso e frío. Estaban nun cornecho do Franco Condado. Co automóbil parado, baixo os seus pes, no vértice de outeiros perfectamente redondeados, sucados por un regato cuxas voces cristalinas chegaban até o matrimonio, xacía unha pequena aldea, cun val ateigado de sombras e refachos misteriosos nun dos seus costados. Aquí, logo dunha vida demasiado locuaz, Steiner aprendeu a coleccionar silencios. Cualifica o ruído (industrial, tecnolóxico, electrónico, amplificado até raiar no delirio) como a praga bubónica do populismo capitalista. Confesa que nesta esquina, con pasado español, descubriu que existe un silencio no corazón dos fortes ventos, no azoute e na turbulencia dos temporais. E asegura que tamén ten escoitado un silencio do silencio nas frecuentes néboas que traen consigo o recendo dos pinos e no granito húmido.

Este privilexiado rato de biblioteca, que nunca acadou a categoría de mandarín xudeu, considera que o discurso musical revela innegables indicios do transcendente, da presenza inefable do outro alén da fronteira, pois o canto guíanos até un fogar no que nunca antes tiñamos estado. Aínda que a súa falta de pericia para cantar ou tocar un instrumento o humilla, entende que unha humanidade elemental é a que constitúe o son musical e, polo tanto, é totalmente allea á lóxica. Educado cunha formación clásica, que ampliou co jazz nos anos de estudante en Chicago, Steiner nunca puido co estrondo e o ruído do rock e tampouco coa banalidade do pop, aínda que, non obstante, fíxolle esta concesión a Edith Piaff: <Os  compases iniciais e o repiqueante acelerando de Je ne regrette rien –o texto é infantil, a melodía estentórea e a política que suscita a letra é pouco atractiva- seduce todos os meus nervios, chégame ata o oso coma unha queimadura fría e arrastra a razón ata sabe Deus que infidelidades cada vez que escoito a canción e cando a escoito, inesperada e recorrente, no meu dentro>.

A vellez. A morte. A enfermidade e a dor. Son outras obsesións deste camarada dos ventos. Pensa que xa está perfilado o xurdimento dunha xerontocracia enferma: <Chega con ter cheirado o medo e o mexo nas salas dos hospitais destinados aos anciáns ou con ter escoitado os berros dos enfermos de Alzheimer, para darse conta do espantoso malgasto –non só devora ao paciente- que supón prolongar a vida artificialmente>. Logo de asegurar que, cando chegue a súa hora, espera atopar a súa propia saída (é partidario da eutanasia), Steiner lánzanos estas preguntas: <¿Existe fanatismo máis sombrío que o de manter vivo a quen debería descansar?> e: <Cal será o estado ontolóxico da vida humana, da personalidade, cando estas sexan replicadas, melloradas e controladas no  laboratorio, no banco de esperma dirixido por ordenador?>.