“Aurora na ría de Arousa”,

O cadro foi pintado un venres do mes de agosto
O cadro foi pintado un venres do mes de agosto

Eme Cartea. A este par de artistas, Guille e Gloria, ningunha das técnicas picturais lles son alleas. Neste caso, a dúas mans, indagan nas inmensidades do lenzo, inocente e receptivo, con cores harmónicas, vivas, simbólicas, excitantes, psicolóxicas, connotativas, musicais, case fantasiosas, que apuntan directas á maxia sensible da ollada. Amantes confesos e apaixonados da paisaxe galega, profunda, misteriosa, indómita e acuosa, ofrécennos unha «paisaxe da emoción» polisémica que nos conmove entre ventos e chuvia, e renace talvez en saudosos crepúsculos de euforia acendida.

Figuración indecisa

Mestres consumados da cor, a súa obra, entre a mimese e a abstracción, habita territorios de figuración indecisa que, dende os inicios do XIX, tomou partido pola «expresión» en detrimento da representación da natureza. Neste sentido, os lenzos de Guiglo, donos dun cromatismo exaltado, denotan e connotan, son metáforas vivas de ideas e emocións, símbolos e semellanzas de obxectos visibles e sentimentais, que se transmutan nos seus pinceis, sempre orixinais, como dor e ledicia que nacen e morren en cada pincelada.

Binomio creativo para quen a pintura é o exercicio dunha linguaxe nobre e expresiva, que exterioriza ideas, pensamentos e intuicións. E neste proceso conta moito, e ben, o uso que os dous fan da cor, como asociada natural do sentimento (igual ca o son na música). A cor é previa á forma; pero, dende as cavernas ao romanticismo (valoración do autor sobre o contido), e ao impresionismo (valorización da luz sobre o obxecto), nunca foi prioritaria á hora de pintar. Pero si en Gloria e Guille, que practican unha pintura á procura da veracidade e, sobre todo, da autenticidade de quen se sabe inocente, desprotexido e cómplice diante do lenzo, mais dono dunha caligrafía persoal que fere unísona a mente e o corazón.

Cadro en espello

Atopámonos diante dun óleo de Guiglo, Aurora na ría de Arousa, de 240 x 180, pintado «al alimón» entre as 19 e 24 horas dun venres de agosto de 2012, sobre a táboa dun panel publicitario desbotado, colección particular, e no que os autores tratan de reflectir «a alegre ría de Arousa cun ceo próximo á aurora boreal». Un flash de escalas cromáticas plenas de saturación e luminosidade que nos desborda e reclama. Un cadro en espello que se mira e nos mira, contemplativo, apracible, cheo de «resonancias espirituais» kandinskianas, nas que os tons deveñen melodía e sentimento puro. A excitación afectiva dos amarelos; a tremente impresión das estrelas distantese aloumiñadoras; a excitación dos vermellos, vital e exaltada; a calidez expansiva e nobre dos púrpuras, malvas e ocres; os verdes oliva da calma e da esperanza. O ceo e o mar, soñando erotismos no leito da ría.

Guiglo pinta o que sente, pensa, recorda, imaxina. Nunca o que é. Exaltación expresiva e sosego estético: «coma un bo sofá» que dicía Matisse. Pincelada exacta que afirma, deprava e ironiza as formas, converténdoas en territorio de inxenuidade e pracer compartidos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *