Xerardo AgraFoxo. María Mariño naceu o 8 de xuño de 1907 nunha humilde casa da rúa Cega de Noia. Era filla do zapateiro Xosé Mariño Pais, coñecido na vila como O Fiscal, e a costureira Filomena Carou Lado, veciña do arrabalde d´O Couto. Os vinte primeiros anos da súa vida transcorreron no recinto histórico noiés. Despois, por mor das dificultades económicas que atravesaba o seu fogar, marchou coa familia ata o lugar de Escarabote (Boiro), onde vivía unha tía -Consuelo Carou- que herdara o pazo das Torres de Goiáns. Foi nesta rexa mansión, dotada dunha xenerosa biblioteca, onde realizou as súas primeiras lecturas.
Seguindo as súas pegadas, viviu durante a posguerra en Arzúa e Elantxobe (Biscaia). No verán de 1946 regresou embarazada a Galicia. Aproveitando que o seu irmán Emilio traballaba de mecánico nas minas de San Fins (Lousame), desprazouse ata este lugar para dar a luz, pero o neno -Roberto- soamente viviu uns días. Esta traxedia acompañaríaa coma unha sombra inevitable ata os seguintes destinos na comarca do Courel, onde tamén a sorprenderá outro drama familiar, a morte da súa nai en Romeor.
Coñece a Uxío Novoneyra
María Mariño faleceu de leucemia o 19 de maio de 1967. Expirou despois de asinar os seus poemas máis pesimistas. Finou acougada polas persoas que lle aliviaran a doenza polas corredoiras de Parada. Ao día seguinte daquela primavera courelá, cando as flores agromaban nas chairas, foi enterrada no cemiterio de Seoane.
As imaxes que se tiraron daquela lutuosa xornada amosan a homenaxe dos veciños á muller que soubo gabar cun estilo propio a sensualidade das súas paisaxes.
No 2007 celebrouse o seu centenario, e a Real Academia dedicoulle o Día das Letras Galegas a esta conmovedora voz da poesía galega. Un busto erguido na Alameda de Noia lembra aquel día e a relación que gardou co seu berce.
Malia que morreu hai cincuenta anos, no 1967, María Mariño vivirá para sempre nos seus poemas, aqueles que teceu baixo o acougo dos castiñeiros e o asedio dunha sombra intransixente.