Francisco Ant. Vidal Blanco. Cando aquel ministro nipón (os xaponeses sempre tan prácticos) se presentou sen garabata no despacho e apagou o aire acondicionado, foron moitos os concidadáns que seguiron a súa norma. Xa estaba ben de facer o ridículo por seguir as modas occidentais, eles precisamente, que inventaron o quimono e as casas de papel. Non pode ser que un esquimó vista igual ca un marroquí, dicían. A uniformidade no vestir é un anacronismo, non só entre países, senón tamén entre estacións ó largo do ano, e así o proclamou tamén aquel ministro noso, Miguel Sebastián, aguantando a rifa do señor Bono, presidente do Congreso, contrario ós desgarabateados porque non entendía que tiña que ver unha garabata con reducir o consumo eléctrico no verán.

O certo é que por aquel entón, e xa antes do cambio de século, estaba moi estendido o costume de regalarlle garabatas ós empregados. Esa democratización da garabata. Pero cando os xaponeses trocaron aquela norma no vestir, e máis aínda cando o ministro Sebastián demostrou que coa súa rebeldía garabateira o ministerio aforrara un cuarto de millón de euros en electricidade nun ano, ata os deputados máis conservadores do noso país empezaron a por en dubida as opinións do curmán do señor Rajoy, cando dicía que o aire acondicionado non lle fai mal a ninguén. E iso que ó principio parecía unha excentricidade, confirmouse como un acto de solidariedade cos efectos do cambio climático; e ata se criticou ó señor Iglesias, don Pablo, por ir con garabata ó Congreso. Moi fea por certo, e levada sen estilo. (A falta de costume).

Por certo, xa quedan poucas empresas con tan arcaico pensamento, e as máis modernas compañías, non só recomendan o uso de roupas máis informais, ou máis naturais, ou máis cómodas, senón que ata fomentan o seu uso no afán por amosarse máis en sintonía coas esixencias climáticas de cada momento, e onde antes nos regalaban garabatas agora regalan camisetas.