Uxía Casal. Algunhas editoriais (incluídas galegas) seica tiñan o costume de queimar os libros que non se vendían. O poeta ourensán Víctor Campio Pereira contárame que Antón Tovar –xa falecido- quedara desolado cando lle comunicaran dunha delas que debían desfacerse dese xeito dos exemplares dun seu libro que non se vendía;  o home era incapaz de comprendelo. Como podía ser que se queimasen libros? Como podía ser que os seus poemas rematasen ardendo entre lapas, sen consolo ningún? Ocorría, claro que ocorría, aínda que pareza mentira, ou aínda que o parecese daquela.

  Roldábame desde hai un tempo unha idea: mercarlle á editorial un libro meu de relatos publicado en 1997, Saturno tamén é deus, que tivo moi pouca fortuna no mercado e non se movía desde hai anos. Supoño que aos aconselladores dos potenciais lectores lles parecía un libro forte ou tétrico de máis para os adolescentes que, de seguro, serían os únicos que lerían os relatos. Ademais, xa se sabe, os relatos non eran moi ben recibidos daquela porque o que estaba de moda eran as novelas longas, moi longas, contra as que o relato non podía competir. Confeso que nunca entendín esa tiranía do mercado; sempre apreciei o relato curto porque implica unha concisión expresiva para min meritoria: contar unha historia sen adornos –ou os menos posibles- esixe un dominio expresivo e unha precisión lingüística que é doado “disimular” nunha novela longa (con todos os meus respectos para as novelas longas ben escritas, que son moitas). O caso é que por fin me decidín a iniciar os trámites e sondar a editorial canto me podería custar tal idea; quedaban por vender máis ou menos cincocentos exemplares e fixéronme un prezo moi asumible. Hoxe chegaron catro caixas de Saturno tamén é deus que recibín cun certo desacougo porque teño unha cadela en celo e preocúpame máis que me quede preñada ca recuperar un cadáver de case dezasete anos; o repartidor axudoume a meter as cadelas dentro da casa e deixoume as caixas no salón.

  Agora teño uns cincocentos exemplares dun libro que me encantou escribir, ligado a unha época da miña vida moi importante. No seu momento dicían que era bo, desacougante e digno de perdurar. Non teño nin idea de se iso é certo, pero, se a alguén lle interesa comprobalo, que saiba que non terá que pagar nada por el porque llo regalarei dedicado. Antes de que morra entre lapas, prefiro isto.