Fidel Vidal. A morte (“dominio de Deus”) vén acuñada no primeiro trato xenético como inherente á vida e na que, agás en determinados momentos, non pensamos. Levámola connosco sen decatármonos. Pertence exclusivamente a cada un de nós. Intransferible, malia os desexos dalgúns por ocuparen o lugar (a morte) doutros, en especial os seres mais queridos. “A morte de un é xa de un mesmo. Non pertence a ningún outro, nin tan sequera ao asasino. Isto quer dicir que forma parte da propia vida desde o comezo.” (J. Berger, páx. 34).

Prepárase realmente o corpo para morrer? Non o creo. O organismo pode esmorecer mais non como unha preparación para a morte, senón única e exclusivamente como formando parte dun ciclo. Mais, no caso do home como ser consciente, remata coa morte, iso si. “O corpo envellece. O corpo prepárase para morrer. Ningunha teoría do tempo nos presta alivio ningún neste punto” (páx. 37). “Deus abandona a vida para habitar o dominio eterno da morte. Distanciado xa para sempre dos ceos do tempo, deixa de ser o seu eixo, converténdose nunha presenza ausente, que agarda.” (páxs. 38-39)

O lugar da reparación (resurrección) alén da morte dáse, grazas ao amor, como auténtica salvación amorosa, é dicir, a perpetuación polo amor: “O que máis me reconcilia coa miña propia morte é a imaxe dun lugar: un lugar no que os teus ósos e mailos meus sexan sepultados, tirados, desenterrados xuntos (…) Contigo podo imaxinar un lugar onde ser fosfato de calcio é suficiente.” (páx. 105)

E Caravaggio? Caravaggio, malia os abundantes temas relixiosos dos seus cadros, foi o primeiro pintor que amosou neles a vida real, tal e como a sente o popolaccio, a xente das calellas, os sans-culottes, o lumpenproletariat, as clases baixas, o submundo: “Non hai lingua europea que para chamar ao pobre urbano non utilice unha palabra sexa esta denigrante, sexa esta paternalista” (páx.83). Caravaggio foi un pintor herético rexeitado pola Igrexa a causa da súa temática. “A súa herexía consistiu en transplantar os temas relixiosos ás traxedias populares.” (páx. 86)

“O oposto a amar non é odiar, senón separarse (…) A separación é un medio de comprobar ambas paixóns” (páx. 94). “O amor quere acurtar toda distancia. Non obstante, se o espazo e a separación fosen eliminados, non existirían nin a persoa amada nin a que ama” (páx. 95)

As cartas botadas en falta, a espera dun sobre co nome recoñecido da remitente, e dentro as novas e os cariños de quen está a piques de chegar. Ficamos na cidade cargada de lembranzas a renovárense coa túa presenza. Agora ninguén escribe cartas, ninguén pon o teu nome nun sobre que despois envía por correo. Que ledicia recibir unhas letras escritas nunha postal da nosa cidade preferida:

nesa cidade como unha carta da familia/ lida unha e outra vez nun porto,/ nesa cidade coa biblioteca de tellas/ e as súas rúas recordadas por Johannes Vermeer/ que deixou débedas cando morreu,/(…) / nesa cidade/ estou preparándome para a túa chegada.