Manuel Mariño del Río, cronista de Porto do Son

O Escritor. Manuel_Mariño_del_RioPastor Rodríguez. Pouco de Porto do Son lle ficou alleo a Manuel Mariño del Río, nado nesa vila en 1955. Así, sobre a cultura marítima: A industria derivada da pesca no concello de Porto do Son (1996), sobre os asentamentos conserveiros no municipio do s. XVIII ata comezos do XX; A carpintería de ribeira en Porto do Son (1994), na que a través do traballo cotián dun carpinteiro de ribeira explica a construción dos barcos de pesca, a ferramenta dun estaleiro e a fasquía dos barcos; complementa este eido con artigos como “Constructores de barcos desde hace cien años” (1991), “El ‘María Teresa’ y el origen de la relación comercial entre O Son y Vigo” (1991) ou “La villa de Porto do Son fue pionera en la industria de elaboración de ropa de aguas” (1991), en La Voz de Galicia; sen esquecer O balandro María Teresa e Porto do Son no século XX (2006), e “Recolleita de argazo nas rías galegas” (2012). Noutros traballos aborda a riqueza etnográfica da súa vila: Lembranzas do Antroido en Porto do Son (1992, con José Manuel Mariño Ventoso), Usos, tradicións e costumes de Porto do Son (1994), Os cruceiros de Porto do Son (2005), e Lembranzas de Porto do Son (2006). Publicou sobre arte relixiosa e confrarías: A capela da Atalaia (2006), “Exvotos mariñeiros nos templos de Porto do Son” (2010), etc. Outros temas: “Simboloxía dos elementos ornamentais dos hórreos da península do Barbanza” (2010) e “As fontes na bisbarra do Barbanza” (2013), nos anuarios Barbantia; sobre arte rupestre sonense e historia contemporánea de Porto do Son. Unha ampla bibliografía ao servizo da cultura do Barbanza.

Un comentario en “Manuel Mariño del Río, cronista de Porto do Son

  1. ¡ Hola Pastor ! interesante libro, el de Manuel Mariño del Río. Un primo carnal de mi madre, tío Antonio, más conocido en el pueblo como González, era “carpintero de playa” como aquí se denominaba. Fue muy bueno en su oficio el cual aprendió con el señor Pepe Saavedra – nombrado ya en otra ocasión en este café – él, tío Antonio, arreglaba todas las dornas del pueblo de Palmeira, era buenísimo en su oficio. Hablo en pasado porque hace unos años que nos dejó, y con él también se fue esa cultura de la carpintería de la ribera; por lo menos aquí en nuestro pueblo. Todos los jubilados hacían corros alrededor de la dorna que tío Antonio reparaba. Los “mirones” eran conocidos en Palmeira como “os do cu para arriba” porque si González trabajaba en la parte de babor, ellos hincaban los codos acomodándose en la de estribor, y con esa pose recibiendo el sol o el aire de poniente o de levante, apostaban por el Barça y el Madrid mientras tío Antonio disfrutaba de sus ardientes discusiones clavando el tingladillo de las tablas deterioradas. Jamás lo vi solo, siempre tenía gente a su lado y todo el mundo lo quería y respetaba.
    A pesar de que él, nunca fue creyente – en la vida le he visto en la iglesia – sé que tío Antonio tiene que estar en un sitio privilegiado viendo a sus “mirones” calentando ahora el trasero en el pretil de la ensenada al lado donde él reparaba todas las dornas que ya conocían sus manos.
    Un recuerdo para tío Antonio, con tu permiso, Pastor.
    Besiños palmeiráns y felices fiestas.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *