María Xesús Blanco. Ceo, auga, area, catro e media da tarde. Fuches deica o mar para descubrir unha misteriosa furna. Hoxe o salitre non golpea o muro de granito. Só nubes altas e intensas van e veñen. E nada queda agora daquel vento afoutado. Fuches e sentaches a mirar dende a distancia. A escoitar o murmurio das gaivotas repousando burbullas de aire na lagoa acochada do paseo marítimo. Talvez elas coñezan un ronsel que te guíe cando a marea baixe. Cando mingüe esa inmensa escuridade azul que agroma no interior do océano. Esta tarde pode ser distinta. Talvez sintas devagar a lentitude do tempo. A brisa fresca na cara e, ao lonxe, un gris polícromo engaiolando o sol desordenado. A luminosidade, ás veces, visualiza novos mundos na friaxe da espera. E a silueta ampla e poderosa do horizonte é tamén un instante de tregua. Un momento imprescindible de transparente harmonía. Porque é na profundidade da paisaxe onde habitan a maioría das grutas posibles. E nela sempre cabe o futuro que un anhela. Por iso gusta tanto mirala. Porque é na destreza da contemplación onde se dilúe o temor ao naufraxio, onde un acepta a incertidume dun percorrido que non resolve ningún astrolabio.
Completamente de acuerdo con Agrafoxo. Esa transparente armonía que citas, está en equilibrio con el precioso texto.
Saludos palmeiráns, María Xesús.
Gracias Magdalena! Un saúdo
Que marabilla de texto! E un título para unha novela curta: “O temor ao naufraxio”.
Parabéns sinceros, X.
Grazas Xerardo!!! Terei en conta a túa suxerencia.