Paseo marítimo

O Fío de AriadnaMaría Xesús Blanco. Ceo, auga, area, catro e media da tarde. Fuches deica o mar para descubrir unha misteriosa furna. Hoxe o salitre non golpea o muro de granito. Só nubes altas e intensas van e veñen. E nada queda agora daquel vento afoutado. Fuches e sentaches a mirar dende a distancia. A escoitar o murmurio das gaivotas repousando burbullas de aire na lagoa acochada do paseo marítimo. Talvez elas coñezan un ronsel que te guíe cando a marea baixe. Cando mingüe esa inmensa escuridade azul que agroma no interior do océano. Esta tarde pode ser distinta. Talvez sintas devagar a lentitude do tempo. A brisa fresca na cara e, ao lonxe, un gris polícromo engaiolando o sol desordenado. A luminosidade, ás veces, visualiza novos mundos na friaxe da espera. E a silueta ampla e poderosa do horizonte é tamén un instante de tregua. Un momento imprescindible  de transparente harmonía. Porque é na profundidade da paisaxe onde habitan a maioría das grutas posibles. E nela sempre cabe o futuro que un anhela. Por iso gusta tanto mirala. Porque é na destreza da contemplación onde se dilúe o temor ao naufraxio, onde un acepta a incertidume dun percorrido que non resolve ningún astrolabio.

4 comentarios en “Paseo marítimo

  1. Completamente de acuerdo con Agrafoxo. Esa transparente armonía que citas, está en equilibrio con el precioso texto.
    Saludos palmeiráns, María Xesús.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *