Román Arén. Debeu ser o gaditano Jose María Pemán (1898-1981) un dos intelectuais máis famosos do franquismo mesmo entre os lectores “febles”. E iso viña polos seus artigos no <ABC>, redondos como sonetos, e pola serie televisiva dedicada ao Séneca, o seu personaxe. Pero Pemán foi tamén poeta, e non malo, e o mellor da súa poesía está no neopopularismo con certos aires de vangarda, próximos a un certo Lorca e un certo Alberti, do que son bos exemplos A la rueda que rueda (1929), El barrio de Santa Cruz (1931) e Señorita del mar. Itinerario lírico de Cádiz (1934).

Destacou tamén como dramaturgo con pezas en verso como El divino impaciente (1933), coas que a dereita se identificaba, pero o mellor do seu teatro está nas comedias como La viuda naviera, lixeira e lírica, e nas traducións dos clásicos. Como narrador foi bastante mediocre.

Firme apoio do franquismo, este monárquico chegou a presidir o Consello Privado do Conde de Barcelona e co paso dos anos fíxese máis “liberal”, lonxe xa da poesía de combate de Poema de la Bestia y el Ángel (1938). Non está ausente Galicia da súa poesía:

Y vosotras, las frías / crestas del Pirineo, y la calzada / de Galicia, regada de fervores, / y las blancas aldeas y las rías: / ¡puñaladas de azul entre las flores!

O fragmento forma parte da Elegía de la tradición española (1932). En 1970 consideraba “lengua” ao galego e ao catalán porque tiñan unha gran literatura.