As posibilidades

afgAntón Riveiro Coello. Aínda conmovido pola imaxe desa nai afgá de vinte e cinco anos que, sentada no chan, fai a proba de acceso á universidade mentres anaina un meniño, non deixo de cavilar nos atrancos desta e outras mulleres para accederen a uns estudos que a outras mesmo lles son regalados. Esta imaxe convocou na miña memoria unha experiencia de hai xa moitos anos, cando, convidado por un amigo, fun coa miña familia a súa aldea de Lugo. Alí, nunha cociña vella, ateigada de pitas e cans, a nai deste amigo, vestida de loito e avellentada polas cicatrices do traballo duro do campo, agasallounos cun manxar opíparo. Na sobremesa, o meu amigo, sabendo que eu era escritor, animou a nai para que me contase o libro. Esas foron as palabras. E velaí a muller, á que eu non lle supuña ningún tipo de estudo, púxose dereita coma un pau e deu en recitar de memoria un libro que aprendera cando ía á escola. Ficamos abraiados diante deste recital que durou máis de media hora. 4882822324_94ca978853_bDespois contounos, paseniño, a súa historia. Seica era lista coma un allo e mesmo foi facer a proba do bacharelato a Lugo, subida nun burro e acompañada polo mestre. Con graza contounos que o propio mestre, para influír no tribunal que a ía examinar, lle pagou un peiteado en Lugo. E, cando chegou ao instituto, moitos rapaces da cidade riron do seu aspecto de aldeá. Mais ela respondeu decorrido a todas as preguntas e deixou asombrado tamén ao tribunal. Por desgraza, as súas circunstancias persoais tampouco lle permitiron seguir os estudos. Iso si, ese día en Lugo sempre o gardou na memoria coma un título, igual que as palabras orgullosas do seu mestre que, logo de asistir ao seu exame cravado, díxolle que era escusado gastar o cartos no peiteado.

5 comentarios en “As posibilidades

  1. Moitas grazas, Magdalena. Contento porque son premios aos que non me presento, pero que conceden os lectores, o que lles dá un valor engadido. Bicos

  2. Queridas Magdalena e Carmen: Grazas polas vosas historias que sempre fan máis grandes as nosas. Compartir a intelixencia e o enxeño non deixa de ser un acto ben xeneroso. Así que, unha vez máis, un millón. Seguiremos enviando a botella ao mar.
    Un millón
    bicos

  3. Estimado Antón:
    Relatos como el tuyo son los que deberían ser divulgados para dejar bien patente que a las heroínas -en este caso, pues los héroes también existen- no hay que buscarlas en los libros: muchas veces las tenemos a nuestro lado y pasamos por la vida sin enterarnos o sin querer ver, que es todavía peor.
    La protagonista de tu historia me recuerda a una viejecita -cien años cumplidos- que conocí en una residencia de ancianos, cuando celebrábamos la fiesta de los mayores con diversas actividades en las que podían participar las personas residentes. La ancianita subió al escenario con ayuda, pero por su propio pie. Sentada en una silla recitó una poesía que había memorizado en el poquísimo tiempo que asistió a la escuela: “La pedrada”, de Gabriel y Galán, sin omitir un solo párrafo y enfatizando en los lugares precisos. Al principio lo pasé mal -como me ocurría en las últimas actuaciones de Alfredo Kraus de las que siempre salió airoso, dicho sea- porque conocía la poesía y su extensión y no creía que la ancianita lograse llegar hasta el final. ¡Vaya si llegó…! De propina nos soltó la fábula de los “galgos o podencos”, moraleja incluida, con una gracia e ingenio envidiables.
    Creo que hoy las personas con aptitudes lo tienen más fácil para desarrollarlas. Años atrás seguramente se perdieron muchos ingenios por falta de un mecenas que les diese, por lo menos, el empujón de salida.

  4. Bonita historia, Antón. Cuando oigo o leo algo así, siempre pienso aquello de: “Uns nacen con estrela, e outros estrelados” pero, si uno se para a pensar en la vida de todos esos personajes que han conseguido muchas cosas sin esfuerzo, que no han tenido que sacrificarse para conseguirlo, en el fondo, esa vida les resulta aburrida y apática. Lo que mantiene la vida con interés, aunque nosotros no nos demos cuenta de ello, son esas limitaciones, esas pequeñas o grandes cosas a las que debemos enfrentarnos en la vida. Tal vez, esa madre afgana, sea más feliz atendiendo dignamente sus obligaciones con sacrificio, o sus ganas de culturizarse, que a otros, que todo se lo han dado hecho.
    Nos decía Jacques Rousseau: “Siempre es más valioso tener el respeto, que la admiración de las personas”. Y yo así lo creo.
    Besiños palmeiráns, Antón.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *