Malika e Farah

malikaXerardo AgraFoxo. Chámome Malika. Teño trece anos e nacín aquí. Diante da casa temos unha figueira moi alta. Érgome moi cedo, cando aínda non saíu o sol. Antes de lavar a cara e tomar un grolo de leite teño que darlles de comer ás cabras. Despois axudo nas tarefas da casa. É algo que me aburre moito. Cando non está miña nai poño a tele e vexo películas, pero non as entendo. Tamén me gusta pasear polos montes coas cabras. Mesmo falo con elas en voz baixa. Explícolles como morreu papá, como pisou unha mina no deserto. Daquela compramos a única vaca que temos. Mamá chorou moito e agora séntese soa. Ás veces atópoa, como extasiada, diante do retrato da súa voda. A casa non ten auga, teño que ir por ela á fonte onde converso coas amigas. Dende a primeira regra andamos cun pano coma este na cabeza. Todas queremos marchar desta chaira.  Cando vexo a postal que mandou meu tío, onde se ve o mar azul e uns barcos, non deixo de soñar. Para espertar, móllome cunha almofía e refrego o corpo cun nobelo de esparto. Despois tírome na alfombra. Así é a vida nesta aldea. A miña irmá chámase Farah.

El só lle preguntou o nome do lugar. Andaba detrás dunha fortaleza onde estiveran detidas unhas mulleres. Entón ela –cos ollos moi abertos– púxose a falar. Non parou ata que el lle tirou a foto. Nunca soubo o que lle dixo a rapaza, pero seguramente contoulle unha historia coma esta.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *