Marina Losada. “As mulleres sempre van de dúas en dúas ao lavabo”, acabo de escoitalo na mesa; eu tiven que facelo soa, atravesar todas as miradas; sabelas. Sen permitir que se notase todo o desacougo que me producía, reanimei o vestido que tan pouco me cubría e os zapatos de charón vidos de estrear, de tacón fino, eses que aseguran estilizar a figura feminina; fixei a mirada no fondo da sala, no sinal de saída de emerxencia e comecei a andar, temendo, xa mesmo, o camiño de regreso.

Un camareiro que levaba unha enorme fonte  de piñas xeadas, con palliñas e bandeiras de papel, abaneando con elegancia no alto do seu brazo esquerdo, fixo de escudo na volta.

Cando sentei de novo á mesa, baixei os ollos ao escote no que lucía un peito xeneroso, pulido por unha crema hidratante do melloriño do mercado, aseguráronmo no salón de beleza; coa man, rocei as medias de seda, baixo unha saia tan mínima como pode permitirse unha muller nova, aínda que non é o caso. Alonguei os dedos diante do prato, para asegurar que seguían neles as uñas de metacrilato. Despois deille a volta, dubidosa de que aquelas mans fosen as miñas.

Todos os pratos da cea sabían a carmín, menos a sobremesa, que non a toquei, por manter a figura de cine que luciría naquel baile de fin de ano.

Cando abandonamos por fin o salón, todas as mulleres pasaron polo gardarroupa a recoller as prendas que as protexerían do frío da madrugada; eu non; eu  levaba o abrigo azul cosido á miña pel desde que mamá o mercara para min na puberdade.