Sen azucre, a vida é outra

61WIDDVRYXL._SX425_Marina Losada. As tres en punto. Na man, a conta dos euros que tiña no carriño. A filla pesándome no colo. Os corredores silenciados pola hora da comida. Eu pegada ao chan, sen mover os pés. Non son quen de sacar a conta, cun cerebro atascado pola falta de azucre no café que soubo a veleno. As neuronas necesitan glucosa como a compra, efectivo ou tarxeta. Con cal me quedo?

24 rolos de 19,30 m; 3 follas; 354 servizos; 6,70 €. Marca branca.

12 rolos de 37,10 m; 2 follas; 290 servizos; 5,85 €. O canciño que a filla nunca terá; 15% desconto.

Megarrolo 12 rolos = 24; pack económico; 5,85 €. Marca verde.

Cada vez que mexo uso dous “servizos”; se cago, mínimo catro, depende claro. Depende tamén de se estou na casa ou fóra; dentro son máis precisa no corte.

As tres e dez minutos. De estar na fábrica, dez minutos de traballo perdido, dixéramo o encargado, significaban para a empresa máis de vinte euros tirados ao retrete, só porque servidora estaba coa regra. Mellor deixar que o sangue enchoupe o pantalón de traballo que é de algodón, igual que as compresas.

Dez minutos foron a suma das tres veces que fuches ao baño na xornada normal, a de dez horas e cinco minutos, eses que tiñas para ir ao baño, a ese baño que, para disuadirte, colocaron fora do galpón de traballo, nun cubículo mal tellado e co cagadoiro no chan. Motivo do despido, lese no certificado: Uso excesivo do burato do cagadoiro.

Collín o carro e as catro cousas que tiña nel e fun directamente á caixa; se a mancha de sangue pola perna abaixo é viable, en termos económicos, tamén o será limpar o cu coa man e que cheire ao que ten que cheirar cando lla estreites a quen te reciba na oficina de emprego.

4 comentarios en “Sen azucre, a vida é outra

  1. Con tanta “cagada” me he “embadurnado” un poco, pero “iso non importa se o cheiro non alcance aquí”. Veinte euros de pérdida laboral…? Para ellos no creo fuera tanta la pérdida (en mi época eran 20 minutos de cafetería, incluida evacuación de desecho orgánico), pero para nós era importante ese diñeiro, tanto, que non nos importaría entrar no “burato”, sen precuparse polo “cheiro”do retrete, a fin de obter esos vinte euros. Esa era la diferencia. Te hablo de otros tiempos. Me ha gustado tu narrativa Marina con ese toque de humor que, en ocasiones, necesitamos. Me he reído.
    Y ahora a la espera de que Magdalena nos deleite con esa “fosa sulfúrea”. Que con su arte, como comentarista, también nos hará pasar un buen rato. Un abrazo.

    1. Quisiera aclarar, si me lo permitís, sobre lo escrito por mi en gallego. En ocasiones una intenta hacer sus “pinitos”, pero luego al repasar…te das cuenta de que, “a miña nota en galego e moi baixa”. Por iso que intento non falar moito, e menos escribilo. Quería deciros con esto que, “a miña lingua materna sempre estivo en castelán, e ese foi o resultado. É por iso que intento non falar moito, menos escribila. Grazas por entendelo.

  2. Muy buenos días, Marina:
    Ayer fuimos a la tierra de mi marido, a la fiesta de san Froilán; el autocar que nos llevó llevaba unas grandes letras pintadas en las que se leía “Barbantia” porque así se llama la empresa. Me sonreí al leerlo, supe que aquél era un buen indicio para pasarlo bien. Y así fue; desde las murallas romanas estuvimos degustando aquellos bellos paisajes que nos regala la ciudad lucense, y el día resultó excelente.
    Hoy por la mañana me ha pasado lo mismo. Al leer tu nombre ya tuve la corazonada de que iba a empezar bien el día, pues es como para hacer reír incluso a un anacoreta. A mí me has sacado unas cuantas carcajadas por ocurrente y original. Me hiciste recordar también a lo que Shakespeare denominaba la “fosa sulfúrea”. Si lo desconoces,otro día te lo cuento.
    Besiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *