Espicho & mariquita

Basic RGBMarina Losada Vicente. Lois, que as imita nos pasos de ballet, dise Losado; Losada, as irmás; a camiseta rosa, de muller. A palabra acorde co envoltorio. Vexo un vídeo que fala da “dictadura de género disfrazado de igualdad” tratando de ignorantes e cansinas ás que dicimos “nenos e nenas”. Ignorantes nunha gramática na que non valía ata onte arquitecta, avogada, xuíza…

            Cando eu parín cumpría mirar entre pernas; nin na cara, nin no berro, nin nas dedas dos pés… De nacer con cueiro, pasarían anos sen saber que xestaras. Para non andar mirando “alí”, o neno nace cun colgante, marcas cuns pendentes a nena que xa intúe o que vén despois. Sendo faldrón e touca unisex, botas man do rosa e do azul.

            O corte de saias e pantalóns facía o mesmo efecto. Os botóns das chambras ían en diferente dianteiro. Todo por non mirar entre pernas. En medrando, separábanse as criaturas en escolas sexuadas. As alumnas, francés, e os alumnos, inglés. Modistas elas, aprendices de oficio eles -modista oficio non era, que ía ser, ata que naceron os “modistos”!-.

            Mestra para rapazas, mestre para rapaces. Nadar de home ou de muller; bicicletas con barra para condutores e sen ela para condutoras -menos perigosas, as bicis-; peiteadores ♂ e peiteadoras ♀. Nómina de traballador e media de traballadora. Os mozos á mili, as mozas á casa; tabaco-tabaco e tabaco de muller; revistas para lectoras, os lectores tiñan outras; programas de radio para receptoras -que gustaban a receptores-; namoradas de Corín Tellado e namorados de  Estefanía. A panela da pesca, a francada do pesco.

            Nos bailes, a dama quietude, o cabaleiro, acción. As entradas, de balde para as flores; pagaban os “floretes”.

            Na catequese as pecadoras nos bancos e os pecadores no sobrado. Nos enterros os esposos diante e as esposas atrás; a taberna para os clientes; as clientas nos cafés. Nas quendas de comidas, se faltaba espazo, primeiro machos e despois, coas sobras, femias. A birisca das practicantas, a “falta en vido”, dos practicantes. Adversarios no xadrez e adversarias no parchís. Pistola & boneca. Espicho & mariquita.

            A tarifa de accidentes (BOE) distinguía ata o ano 1988 entre lesionado e lesionada.

            Maquiniñas máis baratas para estar rasurado que para estar rasurada. Perfumes para olorosas e perfumes para olorosos. Regulamentos para xogadores e xogadoras. Premios e trofeos grandes para gañadores e pequenos para gañadoras.

            E moléstache que diga “neno e nena”?

2 comentarios en “Espicho & mariquita

  1. É un exercicio de memoria o meu. Para facerme entender. Certo que para eso é preciso atender. Como me dicía Baleato en Padrón -profesor de grego- la a antes que la e señorita Losada… Para entender, antes atender. Saúdos

  2. Bos días, Marina:
    Hay un libro, “Un recreo para el corazón” escrito por docentes, que narran sus testimonios y anécdotas. Una de estas historias se llama “Sobre la propiedad de los colores”, la maestra Angélica Cabrera, cuenta, que cuando llegó al Estado de Querétano, en Mexico, pidió a las familias una “batita” a modo de delantal para que cada alumno se protegiera de los materiales con los que trabajaban en las diversas actividades, y todos del mismo color. En la reunión a la que asistieron los padres de los niños se armó un guirigay de padre y muy señor mío. En aquél pueblo los niños eran muy machos y no podían llevar el mandilón igual que el de las féminas. Como la maestra se mantuvo en sus trece como el papa Alejandro, tuvo que vérselas también con los progenitores “machos” los cuales no tenían por costumbre asistir a ese tipo de reuniones ya que su hombría se lo impedía. Angélica insistió serenamente en que la ropa, los juguetes o las actividades que realizaban en el Jardín nunca podrían humillar a sus hijos y mucho menos condicionar su sexualidad. La joven maestra trató de explicarle que una diferencia biológica no tiene por qué traducirse en una desigualdad social.
    Cuando los padres se marcharon, tuvo el oscuro presentimiento de que nunca vería a sus alumnos con los babis que ella quería.
    Sin embargo, a los pocos días, treinta y siete niñas y niños reían y trabajaban en actividades artísticas, vistiendo sus babis rosas.
    Muchos años después, todavía la saludan por la calle con esta frase: – ¡Los colores son de todos!

    Siempre hay misiones que cumplir, Marina. Tú has cumplido la tuya con ese relato tan bonito de protesta. Gracias por deleitarnos.
    Besiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *