Amig@s do Café

Cafélite5    @s amig@s do Café son creador@s galeg@s procedentes da literatura, do cine, das artes plásticas, da filosofía, do xornalismo, da historia ou da ciencia, que se sentarán ao redor do café e irán alimentando as conversas coas súas achegas.



W3Counter

8 comentarios en “Amig@s do Café

  1. Ola a todos. Gostaríame deste xeito unirme a esta iniciativa de do Café Barbantia, Paréceme moi nteresante e agardo compartir desde este medio cousas de interés para todos- De momento é todo. Saúdos.

  2. Querida Magdalena: Claro que te entiendo!!! Y además muy bien. Cierto que en el éter todo fluye, y de muchas formas. Pero también es verdad que si todo fluye; todo cambia; nada permanece, como dijo Heráclito de Éfeso… Tendré que contradecir al filósofo, porque mi aprecio y amistad por esa única Magdalena “permanecerá”, no “cambiará” nunca. Y digo única porque incluso tu nombre de pila, según tú, es el único en el pueblo. En esto te igualo porque, al parecer, tampoco el mío se repite. En el resto, me superas con creces. Lamento nos tengas tanto tiempo sin ti. ¿Hasta finales de julio…? Nos parece demasiado. Me agradaría nos dieras la lata como tú dices, pero no tan tarde. Y darte a ti el relevo son palabras mayores. Confieso que soy una “pulga” al lado de un “elefante” respecto a tu sabiduría y conocimientos. Un besiño muy GRANDE.

  3. Queridos Carmen y José Ricardo:
    Dicen que es de buen nacidos ser agradecidos, y como yo no me considero desagradecida quiero contestaros a lo que me habéis escrito con fecha del tres y cinco de abril, y que yo he visto hoy por primera vez. Carmen, ya había leído en tu blog todos los inmerecidos elogios que me otorgas. Ahora incluso lo has pasado al gallego y eso todavía es más digno de agradecimiento porque sé lo que nos cuesta hacerlo, gracias de verdad. Me dices, Carmen, que soy única. Es verdad, soy la única Magdalena de Palmeira, ahí no te has equivocado; pero como creo que ese vocablo que has elegido, va por otros derroteros y no por la singularidad del apelativo, te diré que me sobrevaloras. Mis dotes de ama de casa, son los normales, tal vez un poco maniática con el orden de las cosas para poder encontrar en menos tiempo lo que busco, y eso, según por donde lo mires puede ser un defecto. Lo de la lectura es verdad, soy incapaz de pasar sin mis dos horas diarias con mis “amantes” los literatos. Eso lo sabes bien porque a veces te despido un poco bruscamente cuando en el climax de la pasión con Valle-Inclán u Otero Pedrayo, me interrumpes en el momento de la gradación más elevada y me cortas esa apasionada palabra del enamorado.

    Profesor; personalmente es verdad que apenas nos conocemos, pero a mí me da la impresión de que te conozco de hace mucho tiempo, hemos tenido buen “feeling” y eso es lo que cuenta. No te equivocas al pensar que mi amistad con Mari Carmen es muy especial, porque ella es una mujer especial, y a pesar de la distancia que nos separa, estamos muy unidas ( a pesar de la interrupción en la culminación… literaria).

    Veo que Naty también me dedica una palabras de cariño y se lo agradezco. Sé que me aprecia y lo que dice es muy halagador. Hace tiempo que no estamos juntas pero la distancia, por lo que acabo de decir, no es ninguna cortapisa para que el cariño siga su curso, en el éter todo fluye. Ella me entiende.
    Gracias a los tres, y claro que volveré. Las dificultades van mermando y a Dios gracias, a finales de Julio volveré a daros la lata.
    Besiños palmeiráns.

  4. Después de lo escrito por Carmen, respecto a Magdalena, ¿qué puedo decir…? Si tuviera que hacerlo, no me llegaría este espacio para expresar mi opinión sobre esta gran mujer. Es un ser especial en muchos aspectos, tanto, que me atrevo a decir que Carmen se ha quedado corta al dedicarle ese bello homenaje. Y digo que se ha quedado corta, porque con lo que yo aprecio, admiro, y quiero a Magdalena… A mí, no me llegaría este lugar para dedicárselo a ella. Espero que pronto esté con nosotros para seguir leyendo sus magníficos comentarios. Un abrazo a todos.

  5. Polo pouco que coñezo a Magdalena, éme moi crible esa descrición que
    fas dela. Onte uns alumnos meus representaron en clase unha conversa sobre a
    amizade a partir do texto Da amizade de Montaigne. O teu texto recordoume
    o concepto de amizade do filósofo francés e a marabillosa amizade que tivo con Étienne de la Boétie. Polos vosos comentarios en Café Barbantia xa se vía que
    era unha amizade moi especial.
    Sei que Magdalena está pasando por uns momentos difíciles. Agardo que todo lle vaia ben, e que moi pronto poida volver a deleitarnos cos seus comentarios neste Café Barbantia.
    Unha aperta para as dúas

  6. Este verán escribín nunha especie de blog persoal o que agora vou intentar pasalo ao galego –aínda que me coste- como unha homenaxe a Magdalena. No había volto a ler nin ver ata hoxe nin lembraba habe-lo escrito. E, como o que expreso sigue vixente, penso que é unha bonita forma de tomar parte no voso blog.

    Isto é o que escribín (si o meu galego é de fiar):

    “Chega o día de voltar a Madrid e voume con tristura. E non só se debe a ter que deixar esta terra co espléndido tempo do que estamos a disfrutar. Non. Penso que estas vacacios están resultando máis fermosas porque descubrín a Magdalena: ela foi o revulsivo, o empurrón que eu precisaba para perder o medo escénico e contar as miñas vivencias dun modo natural no medio do que dispoño. En realidade xa nos conociamos doutros verans –e ata somos parentes-, pero só como compañeiras nas longas camiñatas que nos dabamos un grupo de amigas. Para min resultou un verdadeiro encontro.

    Magdalena é unha muller única, ou das que abondan moi pouco : ademais das súas dotes de ama da casa de excepción, o seu amor por calquera faceta do saber a levan a “bucear” en todalas fontes. Con Magdalena pódese falar de literatura, música, filosofía, pedagoxía… O que lle boten. E faino dunha forma humilde, sinxela, sin pedantería. Pero é que ademais, a súa maneira de se expresar embelesa. O que ela le ou recita, gaña en forza comunicativa. Onte tiven a magnífica ocasión de comprobalo.

    Dise que as potencias da alma son a memoria, o entendemento e a vontade. Magdalena anda sobrada das tres, anque se queixe da súa falta de memoria. Se eu fose ela, se tivese o séu caudal de sabedoría e capacidade de comunicación, trataría de compartilo cos demais: creando unha tertulia literaria quincenal, por exemplo. Poderiase propor a lectura dunha narración corta na que participasen todolos asistentes e comenta-la despois. Sería unha maneira divertida de familiarizarse cos autores máis representativos.

    Coido que o segredo de Magdalena radica no amor que pon en todo-lo que fai. Sen ese grande amor que zumega, inda na realización das cousas máis pequenas, non sería posible abarcar tanto e tan ben.”
    (Escrito en castelán o día 7 de setembro do 2016)

    Sei que Magdalena non está pasando por un bo momento anímico. Pero tamén teño o convencemento de que todo se vai resolver da mellor maneira e que de contado volverán as cousas a ser como antes.

    Boas noites e unha grandísima aperta.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *