Ramiro Ouviña O. Dun tempo para aquí viña notando que era chegar onde estaba a familia e cambiar falas e xeitos era todo un. Aínda así, non faltaba a ocasión de recoller aquí e alá palabras soltas, escoitadas dende lonxe ou cando se supoñía que non as podía ouvir, para fiar de que ía a cousa: que se o atoparan pasmado diante do almorzo cando chegaran, xa tarde, da feira Continue reading Pai →

Ramiro Ouviña O. Renxen as persianas que Xiana recolle antes de abrir a fiestra pola que se coa unha lene brisa que axita agarimosa a súa media melena. Espreguízase demorada, estirando os brazos ao máximo, primeiro aos costados, despois por enriba da cabeza, nunha tensa e fermosa V de vitoria, e remata finalmente detrás da cabeza, coas mans xunguidas sobre a caluga. Nun desafío instintivo, animal, ao novo día adianta o torso e por un instante, por menos do que dura un lóstrego Continue reading Xiana →

Ramiro Ouviña O. O ingreso de Cristovo foi un máis dos sete contaxiados polo Covid-19 que rexistrou aquel día o Hospital da Barbanza, cando a pandemia ameazaba con encher todos e cada un dos espazos dos hospitais e con esgotar os esforzos, cada día máis escasos, do persoal sanitario. Continue reading The Special One →

Ramiro Ouviña O. Escoitaba pero non entendía. Sabía, intuía, que algo tiña que dicir, mais ao seu berro “Pero eu quérote!” só lle contestou o estrondo da porta ao cerrarse.