Ramiro Ouviña O. Escoitaba pero non entendía. Sabía, intuía, que algo tiña que dicir, mais ao seu berro “Pero eu quérote!” só lle contestou o estrondo da porta ao cerrarse.

Ramiro Ouviña O. O rumor espallouse coma un disque e nunca coma unha certeza. Ninguén coñecía ningunha muller que sufrira tal situación, pero todos sabían de alguén que escoitara que lle sucedera a unha coñecida. Era sempre a mesma historia: mulleres que nos días despois do cambio ao horario de inverno, cando as noites comezan ás seis da tarde, mantiñan a camiñada como o exercicio cotián, xuraban que un home, de aspecto estraño e ameazante aparecía, achegábase e desaparecía. Co paso dos días o terror vestiuse coas 256 intensidades do gris. Dependía da hora do día e se a tinguidura se daba na palestra dos bares Continue reading Escuro garaxe de desexo →

Ramiro Ouviña O. Bieito nunca rexeitou os costumes relixiosos impostos pola familia e as convencións sociais da época. Pasou polo catecismo, a primeira comuñón e a confirmación como quen pasa polos escenarios dunha obra irreal, gozando da fantasía, esquecendo o texto. A igrexa non o defraudou. En cada cerimonia ofrecíalle un novo e mellor motivo para o abraio. Continue reading Á procura dos milagres →

Ramiro Ouviña O. (A Sabela Alda Cons Ouviña, o mellor, sen dúbida, do 2020). Entro no cuarto camiñando como se o chan fosen febles nubes, con coidado de non alterar aquel espazo que lle pertence. O claroscuro proporcionado pola persiana paréceme esaxerado pero “os que mandan” aquí só me permiten alivialo un pouco, o xusto para que a poida ver. Continue reading Son eu, sabes? →