Foto: La Voz de Galicia
Ignacio Castro Rey. Hoxe é imposible sentarse nunha terraza santiaguesa sen ser asediado por unha bandada de aves que case che quitan a comida da man. Na famosa película de Hitchcock tratábase dun trastorno transitorio dos paxaros, agora é unha cousa que ocorre todos os días. Tamén nas praias, coas anduriñas que nos queren roubar a merenda. Que pasou para que o consideremos normal? Continue reading O avance das pombas
Ignacio Castro Rey. Unha cousa é facer un canto poético á lentitude da vida, á súa inanidade. Mesmo filmar, cousa que desespera a algún crítico, como crece a herba. Fíxose no cinema -tamén español- de mil formas e tivo o seu lugar, o seu público, a súa dignidade. Sen ir máis lonxe, lembremos aquela marabillosa En construción, de Guerín. Isto é outra historia. Ata onde puidemos aguantar, Cinco lobitos de Alauda Ruíz parécenos unha apoloxía do fin do mundo, do remate de calquera épica. Estamos desesperados, é certo, pero por agora decidimos non suicidarnos. Así que, despois dunha xenerosa espera, liscamos da sala. E entón ocorreu, xa de noite, que o ceo de Santiago era aínda inmenso. Continue reading Cinco lobitos, un millón de ovellas
Ignacio Castro Rey. (Este é un escrito sobre o tránsito de quen decide elixir outro sexo. Nin que dicir ten que non se tenta dicir aquí nin unha soa palabra contra as libres e difíciles eleccións de cada quen, senón unicamente sobre o que Foucault chamaría un dispositivo, certo sutil regueiro de violencia inmanente que acompaña o poder biopolítico actual.) Onte falei cun amigo que está en tránsito. Sentín en Antonio, agora Pilar, o mesmo de sempre, un parecido humor amargo, similar sufrimento e ata un timbre de voz familiar Continue reading Notas sobre unha transfilia inducida
Ignacio Castro. Á marxe da piedade obrigada cara a todos os seres que sofren, é difícil non vincular a temática social do “trans”, de cuxa fobia podemos hoxe acusar a calquera que argumente valores morais de reserva, coa nosa vocación contemporánea de liquidar todo o que sexa gravidade, referencia natural ou punto fixo. Díxose xa hai tempo que a nosa é unha cultura do tránsito, do aprazamento perpetuo e a deconstrución de calquera intensidade real. Este é o motivo de fondo da posverdade Continue reading Antropofobia