Ignacio Castro Rey. (Todo xoguete ten dereito a romper. Antonio Porchia). Ao fin un “socialismo” non autoritario, aínda que con rostro vírico. Gran Irmán sen altofalantes, o temor de rabaño obedece en silencio. As liñas no chan dos corredores e as estacións do metro sinalan unhas indicacións de distancia que funcionan suavemente. Continue reading Un pouco de ira
Arquivos da categoría Ignacio Castro Rey
Etiquetas do eu (II)
Ignacio Castro Rey. Despois hai outra cuestión discutible, que incumbe de novo á mestra e ao pupilo. Trátase en ambos dunha opción sexual “non binaria”, polo menos diso presumen. Con todo, curiosamente, é unha opción que non pode vivir sen inimigos. É máis, búscaos ou invéntaos continuamente. Continue reading Etiquetas do eu (II)
Etiquetas do eu (I)
Ignacio Castro Rey. O que segue é un comentario levemente crítico sobre o exitoso “La imposible dedicatoria”, de Paul B. Preciado (Revista da Universidade de México, abril de 2020). Antes do coronavirus, Preciado cóntanos que falaba por videoconferencia cos seus pais, residentes en Castela, unha vez cada dous meses. Continue reading Etiquetas do eu (I)
O que arde
Ignacio Castro Rey. O que arde (Oliver Laxe, 2019) é unha película que hai que ver. Aínda que só sexa porque ten “pouco que ver” coas facilidades que corren por estes pagos, tanto de factura nacional como estranxeira. Poderíase dicir case, como ocorre en Paterson e algunhas outras obras, sexan de Guerín, Lois Patiño ou Mercedes Álvarez, pero moi distinta a todas elas, que a de Laxe é unha película sobre nada, acerca da néboa lenta que é a vida humana. Isto obriga a unha atención constante para non perder ningún detalle, aspectos ás veces insignificantes nos que se xoga o conxunto da historia. Se é que se pode falar de historia neste caso, dado que o narrado roza de continuo o inane, o ser lento da especie humana e da terra. Continue reading O que arde