Xosé Manuel Lobato. Dende esta ara pétrea de arquitectura natural, onde o suave, maino e velaíño murmurio dunhas augas natalicias agariman unha paraxe de ensoño no seu espontáneo xurdir.
Preto das estrelas, e nun uni-verso de emocións que revolotean tal bolboretas magnetizadas polos sonoros cantos rodados. Continue reading Ara pétrea
Xosé Manuel Lobato. O fuxidío Edén, ese lugar sublime que todos procuramos con anhelo na nosa constante romaría da vida. Porén, o idílico enclave está tan afastado que en moi raras ocasións o ser humano consegue atopalo ou identificalo. Malia todo, o certo, é que ese Edén semella errante no seu tránsito, deixando un misterioso arrecendo no ar da súa especial e inalcanzable esencia. Continue reading Pazos
Xosé Manuel Lobato. O raio da aurora mística de excelsa e efervescente luminosidade, nun hálito espontáneo logra alumear a señardade de pretéritos tempos, intres de protagonismo para que a inocencia inmadura reclame brincar coa imaxinación e creatividade dunha crianza soñadora. Continue reading A “Real” fonte
Foto: La Voz de Galicia
Carlos Cimadevila/X. Ricardo Losada/Xosé Manuel Lobato. (Texto co-escrito para a homenaxe a Isaac Díaz Pardo, coordinada pola asociación Alento esbravexo, no centenario do seu nacemento): Rumoréase por Rianxo que o día que Isaac Díaz Pardo baixou na praza de Castelao do coche que o levaba ao concello para ser nomeado Continue reading O paxaro que non cortou as ás para ter imaxinación