Amancio Pampín Suárez. Preocu-pábao a morte, coma bo exipcio, mais coa diferenza de que a súa estaba escrita, en caracteres gregos e latinos, con selos imperiais. Sentíase tranquilo, en paz, a pesar dos golpes e das ofensas dos soldados no santuario, requisando papiros e esparexendo ouriños e excrementos polo templo igual que animais sen entendemento. Seguir lendo As últimas palabras →

Amancio Pampín Suárez. A última xornada foi a máis longa. Saímos moi de mañá na traseira dun camión, reptando entre estreitos desfiladeiros, como gando que vai ao matadoiro. A media hora, na estrada xeral, o condutor do microbús agardaba por nós desde había dous días. Seguir lendo Pura auga de coco, boa para o ril →