Marina Losada Vicente. O corpo castigado no cuarto de atrás, onde a máquina Refrey e un anaco de espello do roupeiro vello. O corpo castigado a tarde enteira, sen que a nena fose culpable de algo ou de nada. O corpo castigado e a rabia, que a roía por dentro, apertada contra as paredes antigas do tempo Continue reading Manequín
María, a cabreira
Óscar Reboiras. A última vez que coincidín con ela foi hai 7 anos. Daquela, ao igual que nesta ocasión, eu ía en bicicleta de montaña cara ao miradoiro do Pico Muralla. Vina no alto de Campelo, nunha pista de difícil acceso, chea de pedras e rodeada de toxos. Camiñaba coa seguridade dun sherpa que mira o mundo dende as alturas, coa sabedoría e a humildade que desprende a montaña. Continue reading María, a cabreira
263 mandas para Isaac
Retrato a fío de Ana de Vilatuxe sobre debuxo de Siro
Pilar Sampedro. Porque “manda” é un agasallo, unha doazón, un legado… aí están as 263 mandas que se envían a Isaac polo correo da inmortalidade.
Porque manda é o que se pode coller, dunha vez coas mans, aquí está este monllo de obras que van dende as pinturas e esculturas ás fotografías e instalacións, dende as pezas musicais e as artesanías de todo tipo (pezas de xoiería, téxtil, cerámica…) á escrita en forma de narración, poesía, ensaio… e outras de difícil enmarque.
Porque manda tamén é un grupo que vai xunto, é dicir, un conxunto de elementos, aí os estamos, todas e todos os que detiveron o seu andar para dedicarlle un tempo ao Isaac. Continue reading 263 mandas para Isaac
Silencio
Ramiro Ouviña O. Escoitaba pero non entendía. Sabía, intuía, que algo tiña que dicir, mais ao seu berro “Pero eu quérote!” só lle contestou o estrondo da porta ao cerrarse.