Pilar Sampedro. Las mujeres que leen son peligrosas foi un deles. A xente acababa agasallándoo porque lle parecía que a ninguén lle podía resultar indiferente. A min facíame pensar. Por un lado lembraba a afirmación dunha compañeira de xeración que, nos tempos do cambio de réxime, sempre me facía caer na conta de que o stablishment lles perdoaba mellor a disidencia aos homes que ás mulleres porque elas, cando rompían, facíano a conciencia. Polo outro, sempre me pareceu que o título respondía a unha mentira, porque estaba convencida de que quen lle puxo nome ao libro buscou chamar a atención, porque era imposible que pensase que as mulleres que lían eran máis perigosas que as outras. Continue reading Carta a unha lectora (X), hai libros que nos chaman dende os escaparates
Conversas de escaparate. Perfume
Fidel Vidal. -Por ser como eu son véxome soa e abandonada, tirada na gabia como unha cadeliña indefensa e desprezada. Unha desposuída. Fíate das amigas! Mentres me consumo chorando en silencio, ela seguro que anda de esmorga a rirse desta inxenua. Estounos a ver, os dous de ganchete celebrando a estrea do noivado, unha festa que oxalá remate en traxedia. Que os parta un raio. Non son a primeira muller, seino, nin serei a última, a padecer traizón semellante. Dóeme pensar no que falarán. Que se estaban namorados antes de me coñecer… Iso el, incoherente deslucido. Respecto da miña amiga –amiga? vaia coa amiga!- supoño que o bicará até estragarlle os beizos, murmurándolle na orella: “Canto sufría cada vez que vos vía xuntos!” Continue reading Conversas de escaparate. Perfume
Dezaoito de brumario
Agustín Agra. O 18 de brumario do ano VII do calendario republicano francés –9 de novembro de 1799– Bonaparte fíxose co poder, golpe de estado por medio. Malia que os tempos mudaron –non me atrevo a afirmar que incruento, hai quen ten soidades do ruído dos sables– aqueles que vociferan veleidades totalitarias claman asemade polo advento dun novo brumario. Continue reading Dezaoito de brumario
A desvértebra
Román Arén. Lonxe queda xa o ano 1987, cando Ana Romaní publicou Palabra de mar, o seu primeiro poemario, de temática amorosa e cheo de símbolos, que logo iría depurando. Entre Das últimas mareas (1994) e Arden (1988) a súa poética faise máis sutil, máis aforística, co mar sempre presente, cun gran peso do feminismo e xa do metaliterario. O paso do tempo, a simboloxía marítima, a poesía como coñecemento. E despois, de Love me tender (2005) a Estremas (2010) foi, a súa poesía facéndose máis densa, foi creando un territorio máis complexo, con forte carga da ironía e irreverencia, que chega agora ao seu cumio en A desvértebra (2020), no que «aquí todo é memoria que esquece / po de algo que nun tempo amamos». Continue reading A desvértebra