Marina Losada Vicente. O corpo castigado no cuarto de atrás, onde a máquina Refrey e un anaco de espello do roupeiro vello. O corpo castigado a tarde enteira, sen que a nena fose culpable de algo ou de nada. O corpo castigado e a rabia, que a roía por dentro, apertada contra as paredes antigas do tempo Continue reading Manequín →

Marina Losada Vicente. Nas fins de semana non consegue ir ao baño. As deposicións sólidas agardan ata o luns e, polo retraso, con dificultade. Un sábado decide enganar o corpo, facendo todo ás présas, como se fose traballar: Ducha, vestirse, cubrir a cama, almorzo, quince minutos ás voltas polo corredor. Nada. Continue reading Un detalle insignificante →

Marina Losada Vicente. Pareceume un comentario cruel. O peor, que estaba dirixido a un sector de mulleres castigadas, sen autoestima, feridas. A miña reacción foi a de ignorar á veciña coa que ía camiño da amizade. De non telo lido, non pecharía esa vía. De non telo lido? Estou discriminando a palabra impresa? Continue reading Palabra escrita, palabra dada? →

Marina Losada Vicente. Vaise o meu ser feminino, seino. Ten data de caducidade ou simplemente se desdebuxa no ar, como as nubes se desvanecen sen darse de conta? En sentido inverso e proporcional (signos – e signo +), faise presente en min a enerxía masculina, que esperaba aletargada, conformada nese modo de facer que eu sempre identifiquei como de home. Continue reading Enerxía masculina →