Marina Losada Vicente. Co feixe tinguileando na man, achégase ao edificio e busca a chave verde. Unha veciña está na entrada, a porta franqueada, regando unha planta que Rosario considerou murcha sen remedio. Dálle os vos días sen nomeala, incapaz de recordar, nese intre, como se chama a rapaza do terceiro. Continue reading Secuencia alterada →

Marina Losada Vicente. -Túa nai, aínda de maior, segue sendo unha muller elegante- dime unha amiga, nun contexto no que queda claro que eu non llo parezo. Recórdame un comentario de mamá, diso hai moitos anos, no que afirmaba que se ela traballara nunha oficina, como era o meu caso, iría sempre de punto en branco. Pode unha muller estar impecable en zapato raso e sen medias? O notable é que, no caso de miña nai, si. Mais isto non vai de mamá, vai de min, que empezo a escorregar nun suco que non labrei. De nena, a siña Lela a Caramuxa advertíame de que non tiña os andares e o garbo de miña nai, á que daba gusto ver pasar. Se agora me vira a siña Lela, daríase de conta? Continue reading Ondas de identidade →

Marina Losada Vicente. Luns, 1 de febreiro. Mesa 4

 -Se non quere ter comisión, que faga unha tarxeta.

-Vale, faime unha.

-Ten que vir el. Continue reading Persoal e intransferible →

Marina Losada Vicente. Na biblioteca, sentamos a ler un libro de animais: Cabalo, can, gato, pato, pavo, verme, caracol, lagarto, porco, mono, león, elefante, hipopótamo, golfiño, pingüín, oso, lobo, corvo, merlo… aínda que hai vaca, ovella ou balea, a maioría son nomes en masculino. Eu acostumo a pórlles parella. Cadela, gata, egua, becerra, elefanta, porca, leoa, tigresa. Continue reading A parella do lectoro →