Agustín Agra. Un ferrado. Doce cuncas de solaz. Unha horta con xardín. Unha leira, agora a barbeito, onde ata onte xermolaban cebolas e leitugas, catro regos de patacas, varias varas de tomates… Os embigos de Venus e a herba de campanario tapizan os vellos muros inzados de brión que se estenden pola volta do quintal Seguir lendo
Agustín Agra. Esmoreceu, é certo. Deixamos, din, que demerxera no esquecemento. Levouna o vento, quizais aquel nordés secular que nos azouta, e esvaeuse na néboa do tempo. Recordo aínda palabras, non te penses, que acoden a min dende aló no dentro, do profundo. Eu non a falei nunca, non. Nin os meus, nin os amigos tampouco, mais si un meu avó, creo. Algún profesor tamén, supoño, tampouco cho aseguro, pasouche moi ben tempo. Seguir lendo
Agustín Agra. PRIMEIRA. Todos sabiamos que a mesa situada baixo a gran ventá da traseira da Tasca típica, a máis cativa do local e cunha soa cadeira, era a de Antón. Mesmo os alleos á casa, foráneos ou locais, percibían no ambiente que aquel recuncho era intocable. O espazo, nin o propio vate facía uso del cando a seiva non rubía dende a cerna con pulo febril, e adoito permanecía baleiro. Porén, coa xuventude xa ferida polo gume negro, sentou unha vez máis para empeñar as forzas derradeiras nunha Última fuxida a Harar. Seguir lendo
As aves alegran os paseos FOTo CULLEREIRO
Agustín Agra. Esta historia é curta. En pouco máis de cincocentas palabras, remata. Porén, se o amable lector dá chegado á derradeira, poderá escoller de que xeito continúa. A decisión será súa. O que ve unha persoa depende, segundo os psicólogos, do que está preparada para ver. Eu, en boa medida, descreo das palabras dos psicólogos. Seguir lendo