Domingo Regueira. Nunha sesión de control, as rústicas forman un cono truncado na praza do Rueiro para indagar sobre a entidade dun foráneo, que ven establecerse no barrio.
Con ollares de pelouro e bocas de asubío, polo branco do ollo reparan unha solaina.
—Din que alugaron a casa!
—Pois…, disque si; e quen vén para ela?
—Falan dun necrófago. Seguir lendo O nigromante, ensaio para un conto de terror
Domingo Regueira. Pasaron mil anos e a parroquia das bombas aparece cuberta por un fofo manto de húmidos musgos animado por croas de canas, pitas, figueiras e loureiros. Na paisaxe, adivíñanse rueiros, corredoiras, estradas e polígonos de vivendas que emerxen polas marxes da mulida alfombra vexetal. Seguir lendo O gran reinicio
Domingo Regueira. Lavados, “pranchados” e mudados, a xente sae aos camiños como se fosen para votar. Os clans pechan as casas e, cheos de fe, entregan o brazo á “vacina milagrosa”. No talleiro, mentres lles debullaba unha espiga ás galiñas, Prudencia indagaba: Seguir lendo O rabaño
Domingo Regueira. Cando a velliña chegou a ABANCA onde tiña os seus aforros e domiciliada a pensión, a piques estivo de darlle un soponcio ao ver a porta pechada e un folio que poñía: “Mudámonos a Santa Uxía”.
A mulleriña fixo un espavento de reviravolta –como a “Repu”– e, agarrada ao báculo, quedou coma Sara. Seguir lendo Seis centos ao cadrado