O nigromante, ensaio para un conto de terror

711jlbtwBaL._AC_SX522_Domingo Regueira. Nunha sesión de control, as rústicas forman un cono truncado na praza do Rueiro para indagar sobre a entidade dun foráneo, que ven establecerse no barrio.

Con ollares de pelouro e bocas de asubío, polo branco do ollo reparan unha solaina.

—Din que alugaron a casa!

—Pois…, disque si; e quen vén para ela?

—Falan dun necrófago.

—Ai muller! Non é un necrófago, é un nigromante!

—E que vén a ser, un nigromante?

—Aquí no móbil di que é un taumaturgo escatolóxico, que pode comunicarse cos mortos, ou algo así.

—Ai! Deus mediante! A min eses nomes póñenme a pel de Tutankamon. Buff!

—Pois si, compañeiras: coas novas tecnoloxías din que poden resolver moitos problemas que deixan os que morren de repentenites.

—E que é iso do repentenites?

—Pois sonche os que morren de súpeto, sen dicir nin pío: nin onde deixaron o libro do prorrateo, as chaves, as libretas… nin os cartiños! Estes técnicos, coas novas tecnoloxías, conectan cos finados e estes remítenlle os datos de canto lles piden.

—Entón eses homes son bruxos, ou que!? Como fan?

—Non muller. Non son bruxos nin adiviños. Son técnicos vangardistas. Sonche os novos oficios que trouxo a pandemia; pois se antes, para que che aparecese a cadea, o anel ou as gafas, ofrecíaslle algo a san Antoniño. Agora veñen estes a facer o mesmo labor cos ipso factos.

—Pobre san Antonio. Outro para o paro.

—Antigamente chamaban o viático, e o cura xa se encargaba de todo.

—Claro, filla: pero antes non había tantas mortes súbitas como agora, e o cura aínda collía o moribundo con algo de aire para confesalo.

—Pois din que é unha carreira que se dá en Harvard, onde estudan metempsicose aplicada ao sistema cuántico. Non sei de que vai; pero é o que pon aquí. É que, ao acabar, regálanlles unha interface cun dispositivo que lle chaman MAC,(Acceso a Control de Medios), que conecta co neuro-transmisor do defunto.

—Entón, o nigromante terá que ter o e-mail do exánime, non?

—Non lle fai falta. Acceden polo código.

—E se o exánime está na cova?

—Dá o mesmo. Seguen emitindo.

—Atendede, babecas! Para que isto funcione, o nigrotécnico tenlles que solicitar o código aos que inocularon o finado, xa que os insuflados agora pertencen á farmacéutica que os inxectou, posto que todas estas corporacións rexistraron a patente dos brodios e agora os transhumanos (inoculados) son propiedade da Pfizer, da Johnson & Johnson, da Moderna, da AstraZeneca etc.

—Que sabedoría!, déixasme parva, miña irmá. Xesús, agora o meu home, para que cale, vaime dicir: «O deus que te patentou!».

—Tes razón, muller, eu prefería o de antes: «O deus que te fixo!», que era máis familiar.

—O meu, cando se enfada, dime: «O deus que te matriculou!»

—Pois eu case o vexo mellor, porque o meu sempre me di: «Hata miquiajo na “co” que te botou!».

A portaventá da solaina abre mainiño e o cono rompe filas disimulando a casual asemblea.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *