Fidel Vidal. -Dígocho tal como é.
-Para que te fíes das mosquiñas mortas.
-As cariñas de anxo sonche as peores.
-Estás ben certa do sucedido?
-A min non me van as medias tintas.
-Xa, pero paréceme demasiado.
-Eu non teño pelos na lingua, querida. Continue reading Conversas de escaparate. O que eu che diga
Fidel Vidal. Alguén pasa pola rúa e, de súpeto, de forma descarada ou con disimulo, convértese no obxectivo das miradas dos demais. A súa presenza non cadra nos canons cotiáns aos que estamos afeitos. Ou viste como un choqueiro fóra do entroido ou é excesivamente alto ou dá saltos que non veñen ao caso. Continue reading Diane Arbus, a estética do estrafalario
Foto: Ana López González
Xabier L. Marqués. Non parabas de falar (ás veces resultas excesivo) de que os quiasmos teñen moito que ver cos cruceiros de verbas, e de que os cruceiros recrean ánimos paralelos. O río Artes, ao solpor, ten un aquel de ingreso nun universo quizais máxico, paralelo (ti cres que polo feito de que o sol se vai poñer por un horizonte irregular e ficticio ao non estar afeito ao mundo vexetal…).
Foto: Raquel Xallas
María Xesús Blanco. É a súa boca. Ben o sei. A súa boca é a culpábel desta desorde. Gustaríame compartir con ela ese cóctel. O xeo desfacéndose no zume de lima. Os dous estamos a miles de quilómetros das nosas casas. Escóitase música de fondo. Ela está preto de min pero nin me ve. A súa pel está relucente. E no peito ese colar de perlas. Ela só permitirá un plano fragmentado do seu rostro. É difícil calcular as distancias cando un quere achegarse pero ao mesmo tempo ha de pasar desapercibido. O timbre suave da súa voz engaiola. E o da súa risa algareira tamén. Fala con uns e con outros. Escoita. Continue reading Zume de lima