Manuel Teira. Hai veces que a memoria non se sostén. Acontece coma co tempo, todo fica moi aló, coma se ese percorrido vital xamais se puidese desandar, coma se todo perdurase no silencio, e entón algo nos sacode e xorde esa físgoa perforando o ébano, os penedos… Algo resucita, como se un fogonazo de luz nos traspasase os ollos e, daquela, todo volve ser novo: a paisaxe, as estancias… Seguir lendo No mar dos Areos →