Mauricia Ces Quintáns. — Pon a ola ao lume e bótalle a carne que está na bañeira! – Tres ósos descarnados.
— Cal ola? A grande, a pequena ou a mediana? Se somos as dúas porei a pequena, non? – Non quero que sobre moito para as galiñas. Non polas galiñas. Porque estará tres días deambulando á espera da fame das galiñas. Seguir lendo Caldo de lentellas
Mauricia Ces Quintáns. Se dou creto aos que me rodean, sería incapaz de medio erguerme da cama. Por exemplo, non sei facer unha ola de caldo. Para que querería vivir se non son quen de facer unha ola de caldo que satisfaga medianamente as expectativas de, tendo en conta a miña traxectoria vital, quedar de dez para arriba. Como mínimo de unha estrela Migueliño. Seguir lendo Inservibles
Mauricia Ces Quintáns. Ocultos no canaval, os minúsculos invertebrados chupadores succionan os despoxos inzados de nutrientes. Atravesan as correntes dos regatos, vadean os ríos ata as orelas e invaden as ribeiras, entre combates e carreiras coa fin de situárense nas posicións máis avanzadas para acadar o sustento. As chagas retratan as batallas. Seguir lendo Parasitos
Mauricia Ces Quintáns. Cada verán desexo o regreso atrás. Ao marasmo da invernía, á monotonía da chuvia tralos cristais. Á posición fetal do punto de partida. Adormecer no diván do esquecemento. Estar no vento até caer estarrecida. Pensar que fago aquí, nesta galaxia descoñecida, fría, cada vez máis afastada da luz, máis próxima ao sol que derrete os sentidos. Volver. Cada verán coa súa opulencia, a súa falsidade, co seu brillo. Ao silencio. Cada verán, promesa incumprida cada verán, cada día, o futuro máis lonxe, inaprensible. Seguir lendo Regreso ao futuro