Uxía Casal. Todos os días, cando miro a prensa, teño a esperanza de que non saian máis novas da matanza; cada día esa esperanza morre cribada polo desatino. En tempos remotos queimaban as mulleres en fogueiras cando as denunciaban por bruxas; pouca defensa podían achegar ante unha acusación que non había xeito de probar, mais os outros aceptaban cos ollos pechados. Continue reading Lume →

Uxía Casal. Hai pouco recibín efusivas mostras de afecto dunha persoa, algo que non debería sorprender e, de feito, non foi sorpresa o que sentín, pero si abraio cando ollei para atrás e constatei as variadas fases que atravesou a nosa relación ao longo dos anos. Sospeito que non son a única á que lle ocorre deterse a pensar nun momento dado como vai cambiando a vida a medida que pasamos polo tempo, que por moito que coidemos rematada unha angueira, trabucámonos por completo, pois as angueiras transfórmanse, pero non rematan nunca. Continue reading Sempre en obras →