Uxía Casal. Todos os días, cando miro a prensa, teño a esperanza de que non saian máis novas da matanza; cada día esa esperanza morre cribada polo desatino. En tempos remotos queimaban as mulleres en fogueiras cando as denunciaban por bruxas; pouca defensa podían achegar ante unha acusación que non había xeito de probar, mais os outros aceptaban cos ollos pechados. Seguir lendo
Uxía Casal. Cando cambiei o coche pola furgo (vai xa para cinco anos), atendeume un señor moi amable, que foi quen de aturarme un día que cheguei ao concesionario feita unha furia. Acababa de ter un «detalle» cun condutor impaciente que pretendeu apuparme por un presunto erro só polo meu aspecto (os longos pendentes non admitían dúbida). Seguir lendo
Uxía Casal. Se cadra, as lembranzas que menos cambian ao longo do tempo sexan as infantís compartidas cunha irmá ou unha amiga, esas que afloran a golpe de «acórdaste cando fixemos isto ou pasou aquilo?»; case sempre coinciden, para gozo das interlocutoras. Seguir lendo
Uxía Casal. Hai pouco recibín efusivas mostras de afecto dunha persoa, algo que non debería sorprender e, de feito, non foi sorpresa o que sentín, pero si abraio cando ollei para atrás e constatei as variadas fases que atravesou a nosa relación ao longo dos anos. Sospeito que non son a única á que lle ocorre deterse a pensar nun momento dado como vai cambiando a vida a medida que pasamos polo tempo, que por moito que coidemos rematada unha angueira, trabucámonos por completo, pois as angueiras transfórmanse, pero non rematan nunca. Seguir lendo