Fidel Vidal. -Se ti souberas…

-Se eu che dixera..

-Que me vas dicir que non saiba…

-Non mo vas crer.

-Se ti o dis…

-Alto secreto, trátase de algo moi serio.

-Non me veñas con lerias.

-Cando escoites a esta servidora xa me dirás.

-Son todo oídos.

-Pero xa sabes, boca pechada.

-Vasme ter así toda a tarde?

-É que non sei como empezar.

-Como mellor che veña.

-O caso é que me decatei a semana pasada.

-E pasaches oito días tan caladiña?

-Sete, sete días. Unha semana xusta.

-Aínda sexan tres horas. Hai asuntos que non se deben reter.

-Descubrino por casualidade.

-Tesme en ascuas. De que vai a cousa?

-Vai da cousa, xa me entendes.

-Non, cada vez entendo menos.

-De Virtudes, a cousa vai de Virtudes.

-Queres dicir que Virtudes anda por malos camiños?

-Nin malos nin bos. Ela anda polo seu.

-Un camiño de vicios. Será esa a novidade, digo eu.

-Para nada. Segue a ser unha magnífica persoa. Amábel, educada, o mellor do mellor.

-Entón non sei sei a que ben tanta cerimonia e tanto secretismo.

-Non me fío de que poñas punto na boca.

-Coñécesme, non si?

-Pois por iso mesmo que te coñezo.

-Ti tamén… Como unha morta, nin chío, xúrocho pola alma de quen vai alá.

-Así o espero. Escoita… O caso é que Virtudes non é Virtudes.

-Como se come iso.

-Resulta que Virtudes é Manolo, ou era Manolo.

-O da señora Virtudes que en paz descanse?

-O mesmo. Veu así de Barcelona. De rapaz guapo que era.

-E agora aí anda a nos facer a competencia.

-Se súa nai levantara a cabeza…

-Estaría orgullosa. Mira que é ben guapa a condenada.