Domingo Regueira. Cando a velliña chegou a ABANCA onde tiña os seus aforros e domiciliada a pensión, a piques estivo de darlle un soponcio ao ver a porta pechada e un folio que poñía: “Mudámonos a Santa Uxía”.
A mulleriña fixo un espavento de reviravolta –como a “Repu”– e, agarrada ao báculo, quedou coma Sara. Impactada, nun estado de shock, a pobre clienta, ao bordo da hipoxia, non reacciona. Logo, sente unha voz que a reclama pola súa identidade:
–Petronila Mariño Figueirido.
–Quen é? –contesta ela xirando coma unlimpa parabrisas.
–Son eu, Androide, siña Petronila, o seu servidor. En que podo axudala?
A siña Petronila, coa intrínseca disposición que teñen as mentes de aldea, libres de radiacións tóxicas, comezou a escudriñar por onde saía a voz do “Entroido”. Quería tratar confidencialmente con el.
–Onde está que non o vexo?
–Tenme diante de vostede, son este home de ferro. Agora chámanme “caixeiro Androide”, para servila a vostede.
–E logo como me coñeceu?
–Coñézoa porque lle fixemos un rexistro facial a todos os clientes e agora, cando vén coa súa vara de salgueiro, xa a detectamos pola secuencia do petar. Dígame, que desexa?
–Pois mire; como está dicindo o presidente do Foro Económico Mundial que coa “Nova Normalidade” nos van quitar canto temos, e imos ser máis felices, eu quería retirar os meus cartiños; pois, se veñen levalo todo, prefería entregarllos eu, e non o Banco.
–Hai, siña Petronila! Iso non pode ser. Agora só pode quitar 600 euriños de cada volta.
–E a onde teño que ir dar a volta?
–Mañá. Ten que vir mañá!
–Mire, señor “Entroido”: os cartiños son meus e, polo tanto, quéroos levar agora.
–Os cartiños son seus, pero témolos nós.
–Pois eu, con estes desgustos, non sei se chegarei a mañá; porque, así como levaron o banco de Palmeira, o mesmo poden facerlle a vostede unha PCR, e levalo para o Isabel Zendal. E despois, a ver a quen lle reclamo.
–Pois vaites coa caldeirada!
–Malovaia a pandemia, a Nova Normalidade, o N.O.M., a O.M.S. e a “P” que os pariu a toda esa farándula mediática, política e sanitaria.
Despois desta descarga, a vella, colgada do báculo, arrombouse en pose de relaxamento profundo. A axilidade mental aldeá supera a fibra óptica e os algoritmos das redes. A vella, absorta, invocou a San Ciprián para que a valese neste conxuro satánico de primado maléfico. E, de volta a esta dimensión –con cara de gorgona helénica e voz de “Nena do exorcista”– chanta:
–Vale! Como teño que facer para que me siche os 600?
–Fálelle á miña barriga e dígalle que quer 600 euros –repuxo o androide.
Mariño Figueirido pon a orella na barriga do “Entroido” e dille cara ao burato dos cartos:
–Sólteme 600 euros. –E aplicando a reacción cuántica do feitizo, traboulle os complexos electrónicos da calculadora e engadiulle polo baixiño: “elevado ao cadrado”.
P. M. Figueirido arrimou axiña o carriño das compras ao burato, levantou a tapa, e o bandullo comezou a defecar fardos de 500, 200, 100 e 50. E a sibila anciá, veña a estibar.
–Mentres arramplaba cos monllos baixo o magnetismo do conxuro, falaba para si, pensando nos da entidade:
–Non vos quito os miúdos porque pesan.
Querida veciña:
Gústame o de “Sen que sirva de precedente” pero se non hai debate, a comunicación a só unha banda, non serve de nada: Cousa que está ocorrendo a escala nacional no (idiotizante televexo), onde o debate ten só. unha cara, protagonizado por un falsario espantallo chamado Carballo, facéndolle un despectivo agravio as nosas sacras e nobres carballeiras, perpetuadas nos fondos aturuxos de romaríase e fiadas.
Seguro que terías mais que reprocharme, si o noso querido mestre, tradutor e e corrector, liberase outros contos que ten en corentena —quizais por mor de non suscitar pánico nin alarma—, entón habería debate; Tema que a estas alturas, poida que xa non teña vixencia nin resolva nada. O futuro esta servido.
Estimada Magda, grazas pola obsevación que fas do panorama actual, aquela ruralidade profunda, quena vira hoxe, pero as novas multinacionais nos están deixando sen personalidade, cartos e sen imaxinación.
Antes o diñeiro quedaba nos pobos e agora, todo vai pra fora ata o punto que no caso do “Gran apagón”, os sachos estarán oxidados, os cortellos baleiros e non quedará quén , que saiba falar coas vacas.
Apertas dende o Eitón.
Bos días, noso Mingucho:
Esta vez (sen que sirva de precedente ) estou dacordo contigo.
Aquí, en Palmeira, xa nos quitaron de todo. Tivemos duas zapaterías. Agora ningunha. Tivemos tres panaderías. Grazas a deus aínda conservamos duas. Tivemos tres mercerías. Agora cero. Tivemos infinidade de pequenos ultramariños. Que nos queda agora? Tivemos dúas floristerías. Agora os dous locais cerrados. Tivemos o baile de Juana. Nós, ibamos a bailar a fora, á de Cambeiro, e á do Xudeu, á Pobra. Tivemos o noso magnífico “Cine Millán”. Nada, nós,patas para que vos quero, tira para Ribeira ou para a Pobra. E así nos foi.
Unha vez, (xa fai uns cantos anos) iba no autobús dende Andorra para Barcelona cos ollos pechados pensando precisamente en iso, que cada vez que viña de vacaciós a Palmeira, botaba a faltar algunha tenda. Nesas tres horas de viaxe fun pensando en escribir unha crítica sobre o particular. Así foi, fixen un conto chamado “El paraiso perdido” no que o protagonista é Matusalén. Sí, o avó de Noé. El, como persoaxe errabundo, no seu vagar por todo o planeta, nunca vira persoas máis desarraigadas do seu cachiño de terra.
Agora, o que nos faltaba era que se fosen as sucursais bancárias. Aínda que iso é outro cantar, nós teriamos que facer algo ao respecto.
Noso Mingucho, un pracer verte pola Cafetería, e hoxe que non tiven que discutir contigo, moito máis.
Bicos voando do Brañal, ata o Porto.