Marina Losada Vicente. Nunca che pedín desculpas polo silencio que tanto me incomodou no seu día. Cando me tirei ao mar para traer á terra o teu corpo, fíxeno pensando que era o dun home de oitenta e cinco anos que acostumaba a pescar nese peirao. Ao turrar pola prenda de abrigo que cubría o teu corpo, descubrín que debaixo había unha muller miúda cun suxeitador violeta.

Os axentes presentes dixéronme que sabían quen eras. Tomaron os meus datos como testemuña e deixáronme marchar. Non quixeron identificarte, só que vivías preto de alí e que te buscaban desde a madrugada.

Nos días seguintes, sorprendinme de que a noticia do achado dun cadáver na ría de Rianxo non tivese eco en ningún medio informativo. Pódeche parecer que esperaba por eses cinco minutos de fama televisiva, mais asegúroche que non era o caso. Impresionoume tanto o teu corpo, case de nena, indefenso diante do empuxe do mar, que perdín mesmo o alento, alimentada a inquedanza polo silencio que acompañou o teu pasamento.

Porque preguntei, souben que fora un suicidio, mais iso, para min, aumentaba as razóns de facelo público. Unha muller moza, con home e fillos, abocada a deixar a vida, non era noticia? O silencio traduciuse nun misterio, agochado na túa nacionalidade, como se iso fose importante.

Hoxe apareces de novo ás portas da miña conciencia, recordándome que dormes un silencio incómodo, diría que para as dúas. Vou facer o único que sei, poñer os feitos en papel. Escríboche, pois, a modo de réquiem tardío, unha carta que non ten destinataria. Tampouco ten ningún enderezo, como moito, o teu país de orixe, China.