Ignacio Castro Rey. Hoxe é imposible sentarse nunha terraza santiaguesa sen ser asediado por unha bandada de aves que case che quitan a comida da man. Na famosa película de Hitchcock tratábase dun trastorno transitorio dos paxaros, agora é unha cousa que ocorre todos os días. Tamén nas praias, coas anduriñas que nos queren roubar a merenda. Que pasou para que o consideremos normal? A nova normalidade alcanza tamén ás pombas, que se cadra pasaron fame nos parques baleiros da pasada pandemia?
Seguro que a masificación das cidades, e o conseguinte aumento no nivel do consumo e lixo, explica algo desta invasión. Ás veces os pobres siguen aos ricos. O campo baléirase, pois ninguén quere suar a soas. Por contra, as cidades énchensen. Todo nelas é precario, pero polo menos hai ambiente. Parece normal que os animais, mesmo os xavarins, atopen un modo doado de alimento recollendo os nosos restos acumulados. Pero nas mesas non son restos, senón a nosa comida fresca. Porén, sen oliveira no pico, o antigo símbolo da paz protagoniza unha loita de guerrillas que ameaza a pequena calma das tardes cos amigos.
Un labrego coidaba animais para traballar, cazar ou alimentarse. Imaxínanse naquel caso un abuso semellante a este das terrazas? No campo podía tamén haber cariño, proximidade co animal, convivencia e comida compartida. Pero os bichos tiñan seu sitio quente e coidado, seguindo a sombra de mulleres e homes. Agora nós, pacifistas e ecolóxicos, parecemos convertidos en mascotas das nosas mascotas.
Non sen que antes, hai que dicilo, degrademos ao animal á condición patética de monicreque. No fondo do noso animalismo pode aniñar o intento perverso de rebaixar ao animal para que se faga tan mandado e dependente coma nós.
O peor de todo é que a propia dozura animal estea ameazada por esta neurose dos mimos, dun sorrinte maltrato mutuo. É como se a cidadanía masiva das urbes, domesticada polo consumo e as novas tecnoloxías, quixera este efecto de rebote, compartindo cos animais un mesmo parque temático onde ninguén é primitivo. Pero acaso esta feliz comunidade e outra ficción social, mentres os animais conspiran.
Cando unha especie retrocede, outra ocupa seu eido. Os homes síntense culpables do seu pasado violento. Os animais domésticos sábeno, e por iso abusan. Son coma nenos mimados, desbordando todos os límites e sen estar nunca satisfeitos.
Os occidentais deprímense, os animais avanzan. Tamén adiantan as culturas exteriores. O “transhumanismo” desta humanidade satisfeita, algo catatónica na inmediatez grazas ás conexións de silicio, correspóndese cun transanimalismo? Estes bichos finxen domesticidade. No fondo do seu instinto, saben que teñen gañada a partida.
As pombas arriban por decenas ás terrazas en Santiago como os inmigrantes desembarcan esgotados nas nosas costas. Ao recibilos, aínda que sexa con luvas e máscaras, sentímonos opulentos membros dunha nova clase media, habitante do chamado primeiro mundo. Por este orgullo escondido somos tan pacíficos, tan permisivos?