Antón Riveiro Coello. Fun obxector de conciencia, pero, aínda así, sufro a mili nesas conversas ateigadas de anécdotas doutros amigos que si tiveron que pasar por ela. Calquera pretexto é bo para introducir o tema e castigarte coas aventuras dun período inútil ao que, con todo, moitos lles tiran certos beneficios como o de apañar grandes amizades ou facerse home de vez. Nesa “formación” contaban, é moito, as bromas, as máis das veces brutais, infrinxidas aos recrutas. Seguir lendo Bromas →

Antón Riveiro Coello. O mapa da corrupción en España é desesperante. A percepción de que todo é sistémico e nada se pode facer convoca unha cultura da tolerancia. As novas na prensa e na televisión constrúen un odio unánime cara a ese sinistro pracer de roubar non só cantidades obscenas senón outras de menor entidade, á escala das posibilidades de cadaquén. Pero nós, estamos a salvo? A xustiza disuade? É talvez unha cuestión de educación? Esas son boas preguntas porque no cotián agroman os exemplos. Seguir lendo Estampas de corrupción →

Antón Riveiro Coello. Cando vivía en Madrid visitáronme os avós e mirei de escoller ben os lugares para llelos mostrar. O curioso é que eles xa traían cadanseu desexo e non quedou outra que atender as súas escollas. A avoa quería fotografarse con xente importante no Museo de Cera para despois presumir na aldea do ben relacionado que estaba o seu neto na capital. Seguir lendo A construción de Manuel →