X. Ricardo Losada. Como xa levaba tres artigos seguidos falando neste blog da miña caca (comezaba a cheirar no meu estudio), decidín parar. Pero a literatura non funciona así. Cando un atopa un campo tan estercado, as ideas brotan con facilidade nunha mente, como a miña, cun reprís extraordinario: pasa do retraemento á diarrea en menos do que canta un galo. Para máis, tiña remorsos. Dedicarlle tres artigos á caca e non falar da súa característica principal (o olor) parecíame inxusto, mesmo unha discriminación. Seguir lendo Comer comerás rosas →

X. Ricardo Losada. Aquí vai o terceiro dunha serie de artigos bastante merdentos que publiquei en Café Barbantia nas últimas semanas. No primeiro falaba da merda como residuo da alma; no segundo debatía sobre se a caca para analizar era un medio ou un fin en si mesmo. Neste contareivos algo menos filosófico. Recordade o contexto. Tiña que facer un coprocultivo e necesitaba caca. Pois ben. Suscitóuseme o problema de como recollela. Son un tipo máis teórico que práctico, e cousas que á maioría da xente lle parecen elementais, a min parécenme xeroglíficos exipcios. Seguir lendo O mellor regalo de mamá →

X. Ricardo Losada. Prometín nun artigo anterior escribir sobre os problemas que tiven ao recoller caca para un coprocultivo, e vouno cumprir. Recordade a historia: Un internista dime que necesito facer unha análise de feces e ao chegar á casa decátome que sabendo que, ao acabar, terei que coller unha mostra, Seguir lendo Un laxante filosófico →

X. Ricardo Losada. Cando o médico me dixo que eu necesitaba un coprocultivo, a miña cultivada mente aledouse de entender que significaba aquela palabra, pois aínda que nunca a oíra, sabía que significaban os seus compoñentes. E non se conformou con iso. Supoño que por un burgués culturalismo, pensou no marqués de Sade e a súa famosa coprofilia, mesmo na escena dunha película na que se vía como o depravado marqués, a quen lle tiñan prohibido papel e pluma, escribía nas paredes do cárcere cos seus propios excrementos. Seguir lendo Ao acabar de ler, tira da cadea →