X. Ricardo Losada. Aquí tedes un artigo que me deixará en ridículo. Xurdiu na sobremesa dunha cea de ex xogadores do C.D. Unión de Rianxo, cantando, nun ambiente de gran camaradería: “En la arena escribí tu nombre / y luego yo lo borré / para que nadie pisara / tu nombre, María Isabel”. Evocoume unha tarde solitaria na rianxeira praia de Tronco. Eu tiña 17 anos e, namorado, escribín cos dedos na area o nome da moza. Despois borreino, pensando: Para que non o pise nin a marea. Tiven a sensación de que todos aqueles que cantaban comigo tiveran unha experiencia parecida. Ao acabar a canción, fun ao baño, mireime no espello e recoñecín o que non quería recoñecer. Seguir lendo Graal ou María Isabel (O dilema dun borracho culto) →

X. Ricardo Losada. Leo noticias alarman-tes sobre Galicia. A taxa de fecundidade é moi baixa e a Comunidade Europea di que en vinte anos perderemos trescentos mil habitan-tes. Non me estraña. Equivocá-monos centrando as políticas de natalidade no coidado dos fillos (cheque bebé, permiso para lactación, conciliación familiar), medidas axeitadas para países de longa tradición ilustrada, pero non para Galicia, que pasou do feudalismo ao capitalismo salvaxe dun día para outro. Seguir lendo Demografía co cu ao aire →

X. Ricardo Losada. Paseo polos xardíns de Méndez Núñez na Coruña e vexo un stand: Asociación de amigos de los perros de Carballo. Faime reflexionar. ¿Por que esa manía eufemística de dicir amigos de los perros cando deberiamos dicir dueños de los perros? Podería aceptar Asociación de dueños cariñosos de los perros de Carballo, pero, ¿amigos? O dicionario define amizade como relación afectuosa entre persoas. Polo de relación afectuosa non habería problema: se as temos con certos humanos, por que non iamos telas cos cans. Pero chamarlle persoas sería vexatorio para os cans. Seguir lendo Só Dióxenes dixo guau →

X. Ricardo Losada. <A Blaise Pascal, de quen tomei o grito de guerra sedentario: Todo o malo vén de non saber estar a gusto na casa.>

Agora que vén agosto, unha recomendación: antes de planificar as vacacións reflexiona sobre se es nómade ou sedentario. Canto teño sufrido por culpa dunha sociedade que prima o nomadismo. Como era posible, dicíame, que chegasen as vacacións e non me apetecese saír de viaxe. Así que viaxaba, porque había que viaxar. Seguir lendo Manifesto sedentario →