X. Ricardo Losada. Aínda que a morte é un momento como calquera outro para reconciliarse, nunca me gustou que servise para unir familias que levan tempo enfadadas. Non me fío dunha reconciliación que vén dun feito externo, menos aínda lutuoso, e non da propia vontade. É certo, como di Mauriac, que non é a morte a que nos rouba os seres amados (permanecen no recordo), senón a vida, moitas veces definitivamente. Pero unha cousa é que a morte me reconcilie cun morto (iso si é posible), e outra que me reconcilie cun vivo. Seguir lendo Hai mortos e mortos →

X. Ricardo Losada. Nietzsche é un dos meus filósofos preferidos porque, con Montaigne, é o que me aborda con máis frecuencia en situacións reais da miña vida. O outro día, por exemplo, andando por unha rúa de Rianxo, ao pasar un coche á miña altura, mirei para o condutor e vin como, tras dubidar un momento, tocou a bucina para saudarme con gran estrondo. A miña primeira reacción foi criticalo por un saúdo que case me deixa xordo. Pero non tardei en cambiar de idea. Daba gusto que alguén manifestase que se aledaba de verte, algo cada vez máis infrecuente. Seguir lendo Nietzsche toca a bucina →

X. Ricardo Losada. O luns 10 de agosto de 1914, dez días despois de que Alemaña e Francia declarasen a guerra, o periodista Gaziel coñeceu en París a unha moza toledana que estaba moi preocupada. Acababan de deter a un compañeiro de traballo por espía e tiña medo, aínda que non fixera nada malo, que tamén a detivesen a ela: quería volver a España canto antes. Gaziel deulle unha carta de recomendación Seguir lendo Test Gaziel →