Román Arén. Pedro de Padilla nacera en Linares en 1550, foi cabaleiro do hábito de Santiago e en 1580 editou o Tesoro de varias poesías, en 1582 as Eglogas pastoriles e en 1583 o Romancero. En 1585 fíxose carmelita calzado e publicou Jardín espiritual. Non hai acordo sobre a data da súa morte, pois uns anotan 1595 e outros, 1600 en Madrid. É tamén famoso como tradutor e porque o alude Cervantes no capítulo IV do Quixote, no famoso episodio do expurgo da biblioteca de Alonso Quijano. En 2008 José L. Labrador Herraiz e Ralph A. Difranco editaron en Guadalajara o Thesoro de varias poesías, pero xa Fredo Arias de la Canal editara en 2006, en México, unha Antología del Romancero de Pedro de Padilla. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CLXVII. Pedro de Padilla →

Román Arén. Nos séculos XVI e XVII non foi infrecuente que os poetas portugueses rimasen tamén en castelán, a miúdo glosando cancións populares (vilancetes). Isto ocorreu xa antes do período dos Filipes, cando as dúas coroas estiveron representadas polo mesmo rei. Bastarían os nomes de Gil Vicente e de Luis de Camoes como exemplo, deixando fóra os autores portugueses establecidos na corte española e que empregaron case unicamente o castelán como lingua literaria. A estes nomes ilustres debe unirse o de Francisco Sá de Miranda, que cumpre en Portugal o papel de Juan Boscán en España: introducir a poesía italiana. Miranda naceu en Coímbra arredor de 1480-1481 e morreu en Quinta de Tapada en 1558. Como introdutor da métrica italiana na lingua portuguesa escribiu sonetos, églogas, epístolas e himnos. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CLXVI. Francisco Sá de Miranda →