Román Arén. Concha Zardoya, aínda que española, naceu en Valparaíso, chile, en 1914; pertence, pois, á xeración de 1936, a de Blas de Otero e Gabriel Celaya. Establecida coa familia na Península en 1932, foi doutora en Filoloxía Moderna en Illinois e ensinou literatura española nos Estados Unidos dende 1948 a 1977, pois comprometida coa República, preferiu vivir no exilio. O seu primeiro poemario, Pájaros del Nuevo Mundo foi editado en 1946, e a derradeira das súas obras poética saíu do prelo en 2003: Abrevedores míos. Entre ambos os dous apareceron outros vinte poemarios coa súa sinatura. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía Castelá. LIII. Concha Zardoya e Compostela →

Román Arén. Na poesía española do século XVIII é costume falar de Escola Poética Salmantina para referirse a un grupo de poetas que coincidiron nesa cidade, que xirou arredor de Meléndez Valdés e, en parte, de Cadalso, que anovaron a poética castelá no último tercio do século e entre os que destacaron Frei Diego Tadeo González, Forner, Fernández de Rojas e Iglesias de la Casa. Todos estiveron tamén relacionados con Jovellanos. Todos estes vates irían da poesía amorosa e pastoril cara a unha poesía máis didáctica, moral e épica, é dicir, unha poesía “ilustrada”. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LII. Iglesias de la Casa →

Román Arén. Cando se fala da xa lendaria revista cubana <Orígenes> (1944-1956) sempre se cita o nome do gran Lezama Lima e con el a José Rodríguez Feo, Eliseo Diego, Alfredo Lozano, Cintio Vitier e Ángel Gaztelu; pero ás veces non se cita a Fina García Marruz, poeta fundamental neste grupo, case a única muller na revista, se exceptuamos a pintora Amelia Peláez e a chilena Gabriela Mistral. Fina García Marruz, nacida na Habana en 1923, especialista en Martí, publicou o seu primeiro poemario, Poemas, en 1942, Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá LI. A cubana Fina García Marruz →